Beni bağışla
beni önce güzel hatırla
Sonra susku biriktirir gibi biriktir gırtlağında
Elbet tadacaktır her nefs çaresizliği
Bunu unutma

Ellerim bir kuşun kanadına değiyor
yeniliyor omuzlarım devriliyor üstüme gök
Kuşlara yakın kurşunlara uzak
çoğrafya hasretidir bazen şiir
İnsan gözü göğe dönük ölüyor
bunca yıldır burada
Yaşanmamışlıktan değil yaşayamamaktan oluyor tüm bunlar
bunu anla beni anlamasanda olur nasılsa

Kanayıp kalıyor
kandırıldığımız yerde bahar
sonrası topografya yeşili
bomba sesi
kurşun vızıltısı
kan kızılı

Beni bir unut bin hatırla
hatırlı yaralar soktum karın boşluğuma
İnsan boşluktan düşmüşe dönüyor ara sıra
Sen beni annem gibi doğurabilir
sonrada emzirebilirsin
Çünkü bazen k/adından yaralar büyüyor terlemiş avuçlarımda
Hepi topu bir nefese doğduk bir nefese öleceğiz
Bu yapış yapış kancık kuytusunda

/ Hey insan unutma
dünya kovulmuşluğunun ikametgahı
bu sürgüne bel bağlayıp durma /


Sen
Boşluklarımı öpte soy beni
Dudaklarındaki ölçüsüz kahkahanın tınısına bulansın göğsümdeki yangın

Sen
Gül güzelim
tebessümün sese
sesin kahkahaya dönsün
dönsün ki huzuru bozulsun şu şehrin
Ölümden çocuklara
Anneden ağıtlara
Babadan gözyaşını bozulmayan huzur
Bir gülüşün şen şakrak
şuhluğuna niyeti bozabilir
bu şehrin balçık bulaşmış göğsünde...

Beni kuşlardan hesap etsinler
alacağım
var
şu gökteki kanat sesinden
kıvrılıp duran belindeki çukurdan

Oysa bu gök hepimize yeter dedim diye kestiler dilimi...
iman ettim insan icadıdır ölüm ve yalan...