kırıldı kelamlar; oynaşıyor idam fermanımda
yorgun düştü terlemiş saniyeleri zamanlarımın
siyah bir dehliz karanlığına uğurladım umutlarımı
yağmur tane tane bir hicranı ekliyor sonsuzluğuma
bir idam sehpası kurulmuş bekliyor biliyorum
son nefesi vermem gereken zamanlarıma
bir balığın sudan çıkışına benzeyecek son demlerim
üç-beş kurumuş yaş damlayacak belki de yanaklarıma
belki gözlerimin önünden bir hayat akıp geçecek
bilmiyorum; belki de yangınlar yığılacak göğüs kafesime
burnumda belirir mi bilmiyorum; cennet kokusu?
hırçın bir azrail mi göreceğim?
yoksa yumuşak bir güzelliğin içine mi çekilecek ruhum
gülmesin bana kimse ne olur, ne olur ağlamayın da
hırsızlık yapmayı beceremedim hayatım boyunca
dakikalarından saniyeleri çalamadım ömrümden
gecikmiş sevdaları bekledim belki de aşk nedir bilemeden
bir yangından mal kaçırırcasına araklayamadım sevdaları
uçurtmalar uçurdum masmavi gökyüzünde yıllarca
bir güvercin sevgi getirir beyaz beyaz
belki bir martının kanatlarından aşk damlar uçurtmama
rüzgarlar bir yerden kopartıp gelir sevda kokularını
belki de bir yağmur kuşu yolunu şaşırıp öper uçurtmamı
güneş sıcacık nağmeler yükler uçurtmamın çıtalarına
kırık kelamlar oynaşıyor idam fermanımda
yorgun düştü terlemiş saniyeleri zamanlarımın
masmavi denizlerde dalgalandırdım hasretlerimi
yorulmuş dalgalarda bir fındık kabuğu misali salınırken
yeniden tutundum hayat denilen hengamenin bir ucundan
uçurtmamın tellerine konmuş sevda nağmeleri
ellerim ısındı ipin sarılı olduğu lakotun derinlerinde
yüreğim kıpırdadı; yaşlanmış bir ağacın titremesi misali
titredi bedenim, yangınlar sardı ruhumu bir anda
güneş çekildi sabahlarımdan; ay ve yıldızlar kayboldu
aman Allahım...
sevdayı haykıran şarkılarda rüzgarların sesi bu muydu?
bu muydu; sevdalıların kanını alev alev yakan?
kalemi kırmaktan vazgeçti yargıç aniden
yaşamak denilen eylemin içine sürükledi beni
rüzgarlardan çaldım mutluluk kokusunu; ilk kez hırsızlık yaptım
güvercinlerin gagalarından aşırdım sevdanın uğultularını
martıların kanatlarından düşen aşk damlasını havada kaptım
yağmur kuşları yolunu şaşırmıştı sanırım; onları sevdim doyasıya
hırsızlığı ilk yaptım ve hayattan seni çaldım sevdiğim
seni çaldım;
yokluğa giden zindan karası umutsuzlukların izbelerinden
uzattım şimdi ellerimi
gözbebeklerimde yeni bir hayatın ıslak heyecanları
yüreğim bir bahar havasında ılık ılık ağlıyor
maziye dökülen yalnızlığımı idama mahkum ettim şimdi
ben bir yargıç misali kırdım kalemini mazideki hüsranlarımın
sen oldun; mutluluk heveslerimin tek sahibi
sen oldun artık; okyanuslarda mutluluk dalgası olan yarınlarımın...

Metin Kaya İLHAN
Faroz
TRABZON