Doğada,karamsarlık veren günler,artık gerilerde.
Bitkiler ve ağaçlar,çiçekte meyvelerde.



Hava,adeta bir kadife yumuşaklığında,
Tatlı ve hafif bir bahar serinliğinde.



Dostlar,sanki her zamankinden daha dost.
Şehirler,her zamankinden daha tasasız.
Sevgi tomurcukları yeşerdi bazı insanların yüreğinde.



Sevgililer daha mutlu bu günlerde,
Yüreklerinde bin bir renk cümbüşü,
Kır çiçekleri ellerinde.



Yürekleri kıpır kıpır,göğüs kafeslerinde.
Gök kuşaklarının ayakları,
Sanki birbirlerinin yüreklerinde.



Güneş,gösterdi artık güleç yüzünü.
Geceleri ay ışıkları, sanki bir başka parıldıyor,
Ağaçların,ışıltılı yaprakları arasından,
Göstererek,o şiirsel yüzünü.



Baharın bu parlak,ışıltılı günlerinde,
Dünya; sanki meyveye duran,
En güzel ve alımlı çiçekleriyle,bir ağaç gibi,
Güzel ve anlamlı geliyor,görenlere.



Toprak,öylesine cömert,
Öylesine,gelecek vadeden bonkörlükte.



Çayırlar,güzel kokulu ve ılık.
Gökyüzü,ipek mavisi renginde.
Ağaçlar,taze yeşilinde,bolluk içinde.



İnsanlar,Açık havada,kırlarda.
Orman kenarlarında,şen kalabalıklarda.



Orman ağaçlarının yaprak örtüleri üzerinde,
Masmavi bir okyanus gibi gökyüzü.



Baharın mutluluk getiren havasında,
Ruhlara can veren serin yeşilinde,
Bütün tasaları unutmanın keyfi var,insanların yüreklerinde.



Ağaçları okşayan rüzgarın sesi,
Kuşların cıvıltısı,böceklerin vızıltısı,
Sanki,doğanın ahenkli ilahi bir musikisi.


Bu ahenk sürüp giderken,
Bir dinginlik veriyor insanın içine.
Kulaklar çabuk alışıyor,uyuyor bu ilahi ritme.



Ağaçlar daha güzel,dağlar daha göz alıcı,
Kırlar,daha mutluluk verici,
Çayırlar,mutluluk taşan,barış havasında.
Doğa,değiştirilemez bir özgürlük içinde.



Gökyüzü,ipeksi yumuşaklığındaki mavisiyle,
Tanrısal bir barış çadırı gibi,kapladı yine doğayı.



Doğada,umursamaz bir boş vermişlik havası var,
Güneşin batışı anındaki erguvan kızıllığında.



Doğa,sonsuz güzellikler sunuyor insana,
Yaşam sevinci veriyor,çiçeklerin eşsiz göz alıcılığında.



Ilık rüzgarlarla,çapkın gönül oyunları oynar gibi,
Güneşin ışıklarının altın pırıltısında,
Birbirlerini okşar gibi,ağaçların yaprakları.



Yaşam;sonsuz özgürlük ve barış içinde,burada,
İnsanın kederlerinden habersiz,yine bir devir kapanıp,
Işıltılı yeni bir devir açılıyor,doğada.



Artık mevsim Bahar...
Ama,bu tanrının şahikası güzellikleri,
Kaç akıl görür,bunu kaç akıl anlar !..
Zira insanlığın kafasında,başka başka hesaplar var !
Gittikçe artan şüphe ve tedirginliklerimin,
Korkularımın,ruhumda derin acıları var !..


Tuğal KÖSEMEN
23.Mayıs.2016