Annem...

Yüzümün güleç maskesi düşmeden
İyi pazarlık ettim
geleceğin akılcı hamleleriyle
Lâkin
Uzak mesafelere mutluluk çizemedim
Denize (s)atamadım
sırtı pelerinli kahramanları
ve
Kaç temmuz’a baktı gözlerim dürbünsüz
yıldızlara baygın bakışlar rehin bırakarak

Annem...

Bir gün onbeş dakika ünlü olacağımı...
kendi kaderimi çizeceğimi tahayyül ederek yaşadım
Hâlâ kendimden geçmemişken
bu zelillikten kurtulacak iyi bir neden aradım
Firenleyemedim
kırık parmak uçlarımı
Çevirdim anahtarını yalnızlığın
Gerçekleşmesini istemediğim,
içimdeki o kötü his, hızla aralanıyor
Senden beni başka gezegene götürmeni istiyorum.





Annem...

Dizginlemediniz hiç hayal gücümü
kendim için korkmadıklarım
başka çocukların hayallerine dokunuyor
Zaten
uzaktan kumanda kimin umrundaydı ki
kimse gökyüzünü değiştirmesindi yeter!
Ayağında ayakkabı olmayan asılsız bir ihbarın
Asılsız ihbarcısı gibi kalıyorum öylece

Ah annem!
biliyorsun...

Babasızlığın, baba sızlanması bu...
Çocuk yanım
Janjanlı kazağından ne istedi ki yıldızların?
Bu gece de rüyâlarıma rayiha üflemezse rüzgâr,
yaptığından kesin utanmalı...
Hızla kalabalığa, gökten i’câz da yağsa
Üstüme yığılmaz bir gram ağırlığı
Ah’laki ilkeler artık kimin umrunda
Mutluluğun resmini görmemiş olsam
Yeni bir şey istemezdim hayattan...



Annelerimiz günün kutlu olsun.
zєץиєp є¢є