Uçacakmış gibi kanatlanıyorum her kuşun ardından
Göçe zorlanıyor ruhum, yolunu kaybetmiş karıncalar tarafından
Hiç mi insafın yok ey vakitsiz batan güneş diyorum
Bakarken karıncadaki çabaya...

Taş koyuyor, uçmamı kıskananlar ayağımın ucuna
Özgürlüğümü engellemek amacı içindeler
Bilmiyorlar ki, candan can gidecek
Ayağımın altından kayarsa toprak...

Çekil yolumun üzerinden senle işim yok benim
Ey gölgesi, güneşinden uzağa düşmüş taş
Derdimi cemrelere anlatacağım
Kır çiçeklerine, güllere, orkidelere,
Dalında açmayı bekleyen goncalara
Sen değilsin ki derdime derman
Mıhlanmışsın gözlerinle gözlerime...

Kocamandım, çok ağırdım ben de bir zamanlar yerimde
Bahardım, kıymetini bilemediğim bir hayatın elinde
Kuşların, karıncaların özgürlüğünde
Tutsaktım unutulmuş bir kalbin arka yüzünde...

Şimdi kararsızım! Taş mı toplasam, kuş kanadı mı
Yoksa toprak mı avuç avuç
İçinde karıncalar oynaşan, baharın sevecenliğinde...

Kış gelmeden gecelerime sarıp sarmalasam rüyalarımı
Ve bir şeyler biriktirsem, yarına dair baharı aklında tutacak
Ki, çoktan akıp gitmişti baharlar denizlere
Denizler, okyanuslara karışmıştı
Ellerimde üşürken kış, bulmuştum kendimi o yaz
Hayatla dertleşirken bir başına...

Rukiye Çelik
Ankara/5 Mayıs 2016