I. Bölüm - Çoraklaşan Kalplere, Nisan Yağmuru İner

Hak daveti ayan beyan
Kâbustan kalk! Haydi uyan!
Hakikati göremeyen
Hiçliğe avare gider

Kâinatı halk etti, Gül’ün aşkına Rabbi
Mesut, bahtiyar etti, seline revan kalbi
Toprakta uyuyanlar, bu yağmurla uyandı
Sürgünün yaprakları, gül rengine boyandı
İns ve cin fitiline, bandırılan yağ O’dur
Pervane yürekleri, yandıran çerağ O’dur
Sesiyle şereflenen, ses naraya dönüşür
Himmetten mahrum kalan, kul çıraya dönüşür
Kararan gönüllerde, düş yanar, hayal yanar!
Ram olan gönüllerde, ateş sönmez, gül yanar
O’na endekslenmeyen, gövde yanar, dal yanar!
Rahmeti çiselerken, Arabistan çölüne
Zahmeti başlamıştı, dost bağının gülüne

II. Bölüm - Firaklaşan Kalplere, Nisan Yağmuru Siner

Seven kalpte, dilde sohbet
Ayan beyan yâre gider
Sevilene yoksa rağbet
Ciğer pare pare gider

İki cihan güneşi, gönüllerin tabibi
Kimsesizler kimsesi, ümmetinin sahibi
“Ümmetini kaygıdan”, hüzünlere bulandı
Pervaneler nurunun, ateşine belendi
Yolumun kesiştiği, ova O’dur, dağ O’dur
Gönüller otağında, sohbet O’dur, koğ O’dur
Anmayınca bedenim, gergin yaya dönüşür
Yüreğim hiç onulmaz, bir yaraya dönüşür
O’na doğru gitmeyen, ayak yanar, yol yanar!
Arı çiçeğe küser, petek yanar bal yanar!
Ferhat dağa pes etse, külünk yanar, bel yanar
Hayaliyle dönerler, nuruna pervaneler
Şefaate kanarlar, miskin masumaneler

III. Bölüm - Kuraklaşan Kalplere, Nisan Yağmuru Banar

Durdur hikâye talanı
Yaşat bakaya kalanı
Bozmak için Hak Planı
Huy edinen kora gider

Cemal’ine mazhardı, Allah, dedi “Habibim
Hatırına yarattım, sensin halkta sebebim”
Levhi Mahfuz sırrıyla, şairane sultandı
Kelâmullah nuruyla, âlemler aydınlandı
Maveradan güllere, bahçe O’dur, bağ O’dur
Muştulu gönüllere, yaşanacak çağ O’dur
Gül kokulu yolunda, günler aya dönüşür
Menzil hana dönüşür, han saraya dönüşür
Mermere kirpiklerden, yaş damlar, cemal yanar!
Her gece şafaklarda, mehtap yanar, sel yanar!
İsminden mahrum kalan, kulak yanar, dil yanar!
Gül kadrini bilemez, külden öte yanmayan
Kor ateşe yaslanır, serapla uyanmayan

IV. Bölüm – Berraklaşan Kalplere, Nisan Yağmuru Kanar

Ömür biter kulluk bitmez
Istıraba sabır yetmez
Akil olan isyan etmez
Çağrıldığı yere gider

Müşriklerin dilinde, El-Emin’di lakabı
Tayyi zaman yaparak, olabilsem ashabı
Gül O’nu taklit eder, kokladığım ondandı
Dünyaya teşrifiyle, bir insanlık uyandı
Dünya denen kozada, tutunulan ağ O’dur
Müminlerin gönlünde, kurulan otağ O’dur
Nuruna dalan gözler, bir deryaya dönüşür
O deryadan her katre, usareye dönüşür
Dokunsam hayaline, parmak yanar, el yanar
Sular ummana küser, yüreğimde çöl yanar
Gül dalına konmadan, şakıyan bülbül yanar!
Sürçü lisan ettiysem, hoş gör Ya Rab! Affeyle
Nisan seli aşkına, Vav’a döndür saf eyle

Celil ÇINKIR - DELİBAL