Sokağın taşların ayazında,
bir çocuk oturuyor
kaldırımın kenarında, öyle mahsun
gözlerinde korku, endişe, yapayalnız.
Soğuğun umutsuzluğu sarıyor çıplak ayaklarını,
korunmayı bekleyen yüreğiyle;
kenetlenmiş elleri kucaklıyor bir yavru kediyi.
Anne şefkatinin sıcaklığında,
kocaman sarılıyor sevgiye merhamete.
Acımasız , adaletsiz hayatın ortasında,
yalnızlığını paylaşan kedisi ve yüreğinin acısıyla...
Şimdi mavi gökyüzünü kim satın alacak sana çocuk?
Daha önce hiç görmediğin gökyüzüne bakıyorsun umutsuzca ...
Bakma öyle mahzun çaresiz,
güzel günlerin olacak senin;
elbette doğacak güneş, bulutların ardından bir gün.
Hak dönenecek, dönüp gelecek; bulacak her şey yerini,
kedin ve senin için sımsıcak bir yuvan olacak o gün.
Kocaman gözlerin umuda baksın,
aydınlansın seninle yer gök,
sevgiyle el ele,
ağlamasın artık küçücük yüreğin...
Canan Sanli