“Kalem tutan bir el, yüreğinde öfke tutamaz.”

Saklı kırgınlıklarınla geldin acıklı bir filmin tam ortasına
Altyazısı Türkçe’ye çevrilmemişti henüz
Başrolünü üstlendiğinin farkında bile olmayarak sen
Bir figüranı gibi beklemekteydin hayatın
Oysa kendin yönetip kendin oynuyordun
Ve senaristi de sendin üstelik bu filmin
Söyler misin neden bu kadar büyük bu sendeki sessizlik?

Gözlerinle ayaklarının arasındaki mesafe bir uçurum değil
Ve sen düşmemelisin kendi gözünden asla
Korkmuş olsan da hayale dönmüş gerçekliğinden
Gerçeğe dönüşecek mutlaka tüm yalanların
İnanmasan da bir yalan söyle şimdi hemen
Kendin için kendine

“İçinde rengârenk taksiler dolaşsın gökkuşağımın.”

Gözlerinin mavisinden dök denizlere
Pembe düşlerinle boya dünyayı yine
Umutsuzluğu at dipsiz kuyulara
Ve en sevdiğin şarkıyı hatırla tüm ezgileriyle
Nakaratını tekrarlayacağım inan ben de seninle

Bir bavula koy tüm umutlarını
Gereksiz hüzünleri de saklama hatıra diye
Yaşam denilen şu kısacık sessiz filimde
Çığlıklar içinde yalınayak kucakla mutluluğu
Kimse duymasa bile

Ve anlamlarını değiştir öğrendiğin her sözcüğün
Hoşça kal, artık bir veda değil senin için

Hoş geldin Azizem, saklı düşler bahçesine!

29.03.2016-23.50-İstanbul