Ben gecelerle örtünen yalnızlıktım
O yağmur yüklü hüzün taşıyordu
Sanki yıllarca kendimizi beklemiştik
İkimizde dökülerek aktık geceye
Benim gözlerimde ılık ılıktı bulutlar
O’nun yüreğin’de solmuştu umutlar

Tenhaydı, buruktu, akşam sıcaklığı
Kuşatarak etrafı sarmıştı, mutsuzluk
Çığ gibi düşüyordu yalnızlığa hüzün
Çıban olmuş büyüyordu yaralar
Bir buluş bir kurtuluş olmalıydı
Sevdayla örtüşmeliydi gönüller
Yorgun düşler atfına
Kırgın kalpler bahtına
Hayatın vurgun lütfuna
Hasret ışığıylan aşk ateşini yaktık

Olan oldu, yer yerinden oynadı
Sallanarak, ağaçların kökleri koptu
Duyguların yanık gönülleri buluştu,
Tenlerimiz bir biriyle yanıp tutuştu
İki yıldız düştü geceye, ilki zühreydi
Sonra seher vakti, aydı çoban yıldızı
Soğuk tu, uzay çağında sevmeler
Birer kutup tu, venüste öpüşmeler

Geceden aktı sevdaya bütünlük
Salındı melekler, yer yüzüne indi
Çiçekler bir bir selama durdu
Ben ışıl ışıl hüzüne açan bir güneş
O gonca bir gül dü, yalnızlığı örten
Duygular örtüştü, sevdalar birleşti
Biri yalnızlıktı, diğeri hüzün
Adam’da yalnızlık kadın’da hüzün
Bir perde çektiler mutsuzluğa
Güneşin şavkıyla, canlandı güller
Yeniden aydınlandı umutlar