Kimsenin ilişmediği yorgunluğumu
Kimseye üleştiremediğim hüznümü
Kimseden isteyemediğim mutluluğu
Sana arzediyorum ey Rabbim
Sen beni nefsimden esirge

İşte dünlerinin yarını oluyor her kimse
Oturuyor kalkıyor ölüyor biteviye
Dahası oldum zannıyla
Hep bir mazeretle yeniliyor
Zafer kazandığını ilan ettiği hayata

Asılsız bir haber gibi
Olmamış bir vukuat sayılıyor nefesi
Tükenip tüketip ömrünü
Kime ne kazandırıyor
Bilmiyor bilemiyor
Dert edindiği mutluluğun beyhudeliğini

Kefenleyip derdest ettiği dünlerinin
Hangi kapısını açsa
Hangi manzarasını temaşa etse
İşte bu ben
Bu benim diyerek razı olduğu
Kaç kişi vardırın kulpundan tutmaya kalksa
Elinde kalıyor rızalığı

Ey Rabbim
Şimdi bir yarının eşiğinde
Bir şakimi olacağımı yahut
Bir inanmış gibi sana sığınıp
Esirgenen niyetimle var olacağımı bilmeden
Umudun hazladığı hızla başlıyorum güne
Sen beni en çok nefsim olan benin şerrinden esirge