Ey yâr,
Başımda sana olan aşkın ateşi,
Beni adeta muma çevirmişti,
Gözlerimden akan yaş günden güne eritiyordu.
Aşk ipliğin ise ateşimi hep canlı tutuyordu.

Ne zaman sana yaklaşsam, aşk ateşimin sönmesine ramak kalıyordu.
Nefes alamıyordum, korkuyordum bu ateş sönecek diye !
İşte o an anlıyordum ki, Aşk Uzakta aşk imiş...

Ey yâr,
Aşkın yağmur gibi yağdığı,
Saatlerin aşk’a geldiğinde durduğu,
Aşk ayinlerinde ibadete doyulmadığı,
Öyle bir zamanın içinde gelen, aşk dervişi olmuştum...

Ne zaman sana yaklaşsam, aşk ateşimin sönmesine ramak kalıyordu.
Nefes alamıyordum, korkuyordum bu ateş sönecek diye !
İşte o an anlıyordum ki, Aşk Uzakta aşk imiş...

Ey yâr,
Sonunda aşk’ın beni eyledi pervane,
Gördüm ki hüner sende değil, aşkta imiş,
Aşka yaklaşmak ateşin sönmesine sebep imiş,
Aşkın, ateşimi söndürmesin ayrı,
Aşkın kanderinde varmış, gidiyorum gayrı,
Aşk ateşi beni çağırıyor, gidiyorum yanmaya...
Çünkü aşk uzakta güzel imiş...
Çünkü aşk uzakta aşk imiş....