Akarken zaman
Köpükleri kaldı ellerinizde...
Toprağıma dökülen kanlara inat
Ne tamamen unutabildiniz beni
Ne ruhum rahat bıraktı vicdanlarınızı.
Ben hala olduğum yerdeyim
Siz benden uzakta beni ararken,
Ben yüreğinizin tam ortasındayım.
Hatıralarımla zihniniz oyalanırken,
Diller destanlaştırırken varlığımı,
Kitap sayfalarına sıkıştı kahramanlarım.
Ağıtlar yakıldı marşlar okundu...
Andınız lakin anlamadınız ruhumu...
Üzerimde tepişirken kâfir topuklar,
Hırçın dalgalarım yuttu onları.
Yükseldikçe göğe ALLAHUEKBER sesleri,
Göklerden sükûn indi yüreklere.
Açıldıkça cennet bahçeleri
Ötelere hasret gözler önünde
Ana kucağına koşar gibi
Koştular ölüme, koştular şehadete.
Unutmadınız, unutamadınız o günleri,
Hissiz ve kaygısız andınız şehitlerimi.
Ben!
Anılmak için değil, yaşatmak için varım.
Sen!
Hür kalmak için, benim ruhuma muhtaçsın.
Ben!
Soluduğun hava, yürüdüğün yolum.
Sen!
Kaybolmamak için, bu yolda yürümeye mecbursun.
Benim kanımla koruduğum toprakları
Sen gözyaşlarınla çoğaltsan.
İmanımla emanet ettiğim bu yurdu
İhanet etmeden sahibine ulaştırsan
Sen bensin!
Ben Çanakkale’yim!
Unutma, ezberleme, yaşat!
Ben senin için öldüm,
Sen benim için diril.