avaz avaz bir gece düştü koynuma
içim derinden titredi
elleri her yanımda
en son durağı kalbim
takılıp kaldı ucuna.



tık.. tık.. diye kapı çaldı
burnumu uzattım pencereden
gelen Gülten Teyze
hemen dolaba kilitledim geceyi
itirazları saf kan doru at
tekmeledikçe tekmeliyor kapıları
tık tık sesi saat kadranı
koşturuyorum yelkovandan önce
tuz diyor gözleri yuvalarından çıkmış
kaya tuzu diyor sonra nefesi daralarak
elimi kalbine koyuyorum
atmıyor
dudak kenarından acının soluk rengi damlıyor
pıt.. pıt.. pıt..
siliyorum
kızıllaşıyor arta kalan.



bir nefes mutfaktayım
ne kadar ses getiren tabak tencere varsa saçıyorum ortalığa
bir şeyler yapmak lazım artık
hep konuş konuş nereye kadar
irkiliyorum
kendi gürültümden kendim korkuyorum
duvarlar
üstüme üstüme geliyor
bir hücre deliğinden gözlerimi kısarak bakıyorum hayata
kül rengi tenim
’özgürlük, intikam ’ diyorum aralık bakan kapıya
gülüyor
yeminle gülüyor bana.



bir kaşık bal alıp Gülten Tyzenin ayağının dibinde bitiyorum
kök salasım var aslında orda
ilk kez kirpikleri oynaşıyor şaşkın
tuz diyor
bal diyorum
alıp yüzüne sürüyor
gülümsüyorum saçma sapan aşklara gülümser gibi
’kızım’ diyor Gülten Teyze
benim diyorum
ama sen yaşıyorsun diyor
evet diyorum
yaşa diyor
korkma it dağda ürür yiğit meydanda belli olur
sonra gerisin geri gidiyor
şafak sökmek üzere
örtüsünü çekip alıyorum
gece yine küsüyor.
yan tarafta Gülten Teyzenin hıçkırığı odama vuruyor
tık.. tık.. tık..
içim onun acısından buz
dilimin tüm gücüyle kırıyorum
yine ölmediğime hayıflanarak kendimce
ki acıyla ölenlerden olamadım galiba
gözlerimden düşen sıcak damlalar parkeye damlıyor
pıt.. pıt.. pıt...





Ayvazım DENİZ