Bir çocuk gülüşü törpüleniyor kimsesizliğimden
yine sarıldım kaleme
satırlarım eğik kelimeler muamma
dört duvar yalnızlığı örseliyor ruhumu
bu sessizlik intihar gibi kesiyor soluksuz nefesimi
yine soğuk bir mart gecesi
yine ucuz bir mum alevi gibi üşüyor yüreğim


bir yemin örterken kalleşce üzerimi
gül yarası açılıyor sessizliğin eşiğinde


rayından fırlamış bir tren vagonu gibi
saçı başı dağınık satırlar dökülüyor
senden habersiz sayfa aralarına
ölüden farkı yok
özlesen diyorum
biraz da benim gibi
sende küle dönsen
savrulsan sen t/arafıma


bilmediğin kaç yanık var senden hatıra
incinen savruk ben de
olmasi imkansız diye diye
körelmiş bir duygu sabahı beklerken
sözlerinin kahpe yüzünden yük oldu uykusuz geceler
eşkiya bir kahır gibi biçti ömrümü


biliyorum soluksuz okuyorsun bu satırları
hissediyorum nefesini haydi gel
gel öp gözlerimden
yalvarmamsa istediğin yalvarıyorum işte
uzat ellerini hiçsizliğime
uzat ellerini
uzat sensizliğime


Ayfer Aksoy