hani bir çiçek dalında açmaya başlar ya,
hani bir yağmur toprağa yağar,
her yer, her taraf mis gibi toprak kokar ya,
seni öyle özledim işte
sanki verem olmuşum
sanki kötürüm bir hasta olmuşum
ne elimden bir şey geliyor
nede bir şeylere yelteniyorum
öyle bekliyorum sadece
öyle çaresiz
öyle biçare
ve öyle yitik

hani derler ya
insan özlediğinin yanındadır
onun saçlarında
onun koynunda
onun göğsünde uyuyordur
öyle bir sevdasın ki
sevmek bile utancından sustu bana
sevmek terk etti beni
ben kendimde öldüm gibi

kırgın değilim
kızgın da
zaten yaralıydım
yaralanmış bir ülke gibi
en kaz altında kalmış gibi
kalbimin yitikliğini toplamaya çalışıyorum
ve tüm düşüncelerim sana çıkıyor
kurduğum her düş
her haykırış
her uyanış
ve her ayağa kalkış
sana çıkıyor

sanki tüm güzelliklerden mahrum kalmış
mahcup kalmış
idama çarptırılmış
dar ağacına sevgimi asmışlar gibiyim
yaşamak senden sonra gelen bir şeydi
ben onun için önce seni sevdim
yaşamayı hiç düşünmedim

korkunun bedenimi terk ettiği bir vakit
yüzüne baktım
saçların, gözlerin, sesin karşımda
göğe parlayan ay gibi
gözlerimin içinde
ve uzanıp gözlerinden
sonra saçlarından
sonra sesinden
bir avuç dolusu heybeme doldurdum

belki sonsuz bir yolculuğa çıkacaktım
dönüşü olmayan
belki veremli bir hasta gibi ölecektim
belki sokak sokak
cadde cadde
belki
yitik bir şehirde
belki illegal bir şiire kalbimi asacaktım
yaşamak senden sonra gelen bir şeydi
ben onun için
yaşamayı hiç düşünmedim


ibrahim dalkılıç
05/03/2016
23:15 izmir