19
Yorum
32
Beğeni
0,0
Puan
1288
Okunma

oturup kalayım mı içimdeki isyan
parmak kaldırmadan yanlışa
hesap sormadan
dilerlerse bir susturucu taksınlar ağzına
hiç konuşmadan
ama o dümdüz edilmiş tepelerde çiçek açmıyor
arılar ölmüş
görülmüyor bir hayat işareti
hep aynı mı kalsın yüz çizgileri
kıvrılmasın dudaklar gülümsemeye
bir zorba doğrasın mavinin yeşilini
ölü ağaçlar dilsiz
doğa mezarında
kuşları düşünmesin
böcekler ölsün
bir nokta ben
düşüneyim
ellerimi çeneme dayayıp
düşünen adam heykeli
dürtsün omzumdan
ayağa kalk desin
orada uzak yakın yerlerde
polisler, engeller falan
kalk
bir çizgi eklemenin zamanı geldi yüzüne
yetiş
koşar adım yürüyenlere
o boynu eğilmeyenlerin
direncine!..
02. 03. 2016 / Nazik Gülünay