Dilimin ucunda boğulmuş kelimeleri demliyorum
acıların gergeflediği bir gecede.
içi geçmiş rüyalarım uyandırıyor
gögsümde uyumuş nefesini.
gözlerinin aydınlığını asıyorum
kayıp karanlıkların askılarına.
uykusuz gülüşünle sarıyorum
yazgısız yüreğimin yaralarını.


Soruyorum !
Sorguluyorum !


Ben kimi sevmiştim ?
Sen kimi beklemiştin ?


Gözyaşlarımı saklamak için
sığınırken kapı ardındaki o aynanın kudretsiz sinesine
hiç mi sızlamadı canın ?
hiç mi kanamadı iç güveysi yangınların ?


Ellerimdeki titreyen çayın buğusunda
keserken damarlarımda senin için atan umutlarımı
hiç mi acımadın ?
kalbimde imkansızlığın büyürken
Hiç mi sığamadın bir cümlelik hayal ime.


Bilmiyordun !
Gelmiyordun !
Birbirine kenetli kirpiklerim arasından geri dönüşsüz süzüldüğünü
ölüyordun sustukça bir yaraya,
sesizliğinle göçüyordun bir suskuya
kanatırken dudaklarımda perdesiz öyküsüzlüğümü
gözlerimin yetmezliğinde yitip gidiyordun.


Sen bu değildin !
içimden taşacak kadar severken
oluk oluk eriyen gözlerimden.
ben bu kadar sensiz değildim !
-’kabus bu gördüğün’ de bana
biz değildik değil mi bu ?
iki bedende tek yürek olamayan


Ağlayarak anlıyordum !
Susarak yara alıyordum senden !


Gözlerin ,
faili meçhul bir intihar oluyordu acının mapusluğunda
gardiyanı belli
mahkumu ağır yaralı....


elysa