Ah be canım mısralarında öyle tanıdık bir sızı var ki... Sanki sadece bir aşkın bitişi değil de bir insanın içinden geçen mevsimlerin çöküşü dile gelmiş.

“Ben sende ısınamıyorum sevgili” dediğinde aslında artık en güvenilir yerin bile ne kadar yabancılaştığını ta iliklerime kadar hissettim. O eskiden gülüşlerinden kurduğun kent şimdi ihanetle ıslanıyor… ve sen bunu kabullenmeye çalışırken, hala sevmekten de kendini alamıyorsun...
Ben sende ısınamıyorum sevgili... ne kadar ağır bir söz aslında

“Geçmez oluyor geçmiş” derken içime oturdu o cümle. Ne kadar tanıdık… Bazı anlar gerçekten geçmiyor özellikle de sevip de anlatamadığın anlaşılamadığın yerlerde zaman başka türlü akıyor.
Şiir boyunca acı açık açık bağırmıyor ama her kelimede sızıyor içe işleyen o sessiz hüzünle gözyaşını içine akıtan bir ruhun kelimeleri bunlar.

"Ben sana gelemiyorum sevgili."
Sadece mesafe olsa gelme ihtimali olurdu da işte sadece mesafe değil yaşanmış bir kopuşun kabullenilen bir dönüşsüzlüğün sen hali. Çünkü bazen sevgi bile yetmiyor geri dönmeye bazen her şeyin altında ezilen kalbin yolu artık kendine dönüyor.

Okudukça kayboldum ve beni bana anlatıyor gibi geldin yaram yarana denk bilirim hatta bilirim ki kırıklarımız bile aynı kuzum....

Tüm kırıklara rağmen dik duruşlu kalemini sevgiyle en kokulu düşlerden uyanmışcasına öpüyorum

Sevgilerimle

Ağaçlar mevsimi geldiğinde yaprakların kendisinden dökülüşünü kabul eder
Ama insan içinde yosun bağlamış anıları zor söküp dökebiliyor.

İnsan zamanın kıyısında keşkenin gölgesinde öylece suskunluğun içinde cebelleşir durmaksızın


Şiir özlemi de
İsyanı da
Çaresizliği de harf harf sızlatacak kadar hisliydi .

Saygılarımla