yılda bir kez olsun görünsen yeterdi gözlerime
alırdım mevsimlerden kahrımın hüzünlü adresini
az kalmadım bir yanım açık buzlu sokaklarında
az almadım ölçüsünü aşkın bu amansız yollarında
az sarılmadım boşluğa, az kalmadım karanlıkta
kanatları kırık iki güvercindik biz, sessizdik
iki bahardık biz aynı mevsimde ayrı ayrı solan
dokunulmazlığı vardı arayışların, yokluğumuzdu
her nereye elim değse bir bıçak keserdi içimi
bir yara açılır, yıllarca çekerdim o esaretini





sokuluyorum bazen içimdeki cesarete adım adım
dokunuyorum toprağa nemli nemli göz sürüyorum
ya daha önce geçmişsen buralardan, buradaysan
sen de dokunduysan benim gibi yüreğindeki sese
benden önce göçüp gitmişsen bu şehirden eğer
oy kırılası cesaret, paramparça olaydın keşke





gözümden sarkan yapraklar var sarımsı baharda
seni göremediğim her anda sonumu hazırlıyorum
dün geçerken bıraktım düşleri geceyle ağlıyor
ne çiçekler sevdim yokluğunda dokununca soluyor
ah benim ölümünden bile medetler umduğum yarim
melekler geldi bugün mavi gözlerimi soruyor.





yeniden başlamak hayata yeniden göç etmek gibi
hergün tekrar tekrar binlerce ölmek bu yaşamda
ne yarına çıkabiliyorum ne de dünden düşüyorum
saklanabildiğim tek yerdi kalbinin ince çizgisi
ne bir yol vardı içimde, solundan gidebildiğim
ne de bomboş bir kentte sensiz yaşayabildim
sert geçen bir kışla yalnız, öksüz ve yetimdim
sen ne dersen artık, öyle bir şeydim işte..

ben hep umudun, peşinden gidendim..



UMUDUN PEŞİNDEN – Mawish Şiirleri – Mert Zafer Cansever