Sıfır’ın Sırrı ya da Nihal’in Aynası

"Hayatta aşktan meşkten daha değerli şeyler var," dedin Nihal'im.
Sıfır dedin, yokluk dedin, hiçlik...
Oysa sıfır, varlığın soluk aldığı yerdir.
Var ile yok arasındaki perdenin inceliğidir.
Bir nefeslik suskunluk, bütün ezgileri doğurandır.

Sıfır bir sayı değil mi? Peki ya 'ayn'ın sırrı?
Boşluk ki daire olmuş, kendi içinde dönerek
Varlığın kalbine mühür vurmuş...
Sıfır, bütün rakamların yoldaşıdır;
Yalnızken hiçtir, ama yan yana gelince
Varlığa üflediği nefesle değer yaratır.

Tıpkı sevda gibi...
Sevda ki, tek başına bir dağ yeli
Esip geçer gibidir, taşı delmez belki
Ama iki yanak birbirine değince
Kainatın şarkısı olur.

Biri dese: "Sevdamı al, kendine ekle
Bir ömürle çarp, sonsuza eşitle..."
İşte o zaman sıfır, sıfır olmaktan çıkar
Çünkü sen Nihal'sin, sen 'bir'sin
Ve yanına konan her sıfır
Seni on kat, yüz kat, bin kat eder.

Bu sevda öyle bir denklem ki;
Senin varlığın payda, benliğim pay
Sonsuza bölünüyoruz her bakışta...
Ve kalan hep sen oluyorsun.

Kelimeler feleğini şaşırır dedin ya,
İşte ben de şaşırdım feleğimi;
Susarak anlattığım ne varsa
Şimdi dökülüyor söz olup.

Doğduğum günden beri seviyorum dedim,
Yanlış söyledim...
Doğmadan önce de vardı bu sevda
Ruhumun Nihal'ine olan aşkı
Zamanın ötesinde bir sözle yazılmıştı.

Ağacın dibinde yaktığım türküler
Aslında seni çağırıyordu isimsizce...
Hiç görmeden bildiğim, görünce tanıdığım
Sen, varlığımın ilk ve son matematiği.

Sessizliğimin mührünü söküp attım şimdi,
Çünkü anladım ki sıfır da olsa değerim
Senin yanında sonsuza dek var olacak...
Sen Nihal'sin, ben sıfır...
Ama bir araya gelince
Yazıyoruz kainatın en güzel denklemini.

Gerisi sana kalmış dedim ya,
İşte bu sır da sana kalsın Nihal'im:
Asıl aşk, sıfırla bir'in
Birbirini tamamladığı yerde başlar...
Ve bu tamamlanış, ebediyetin
İlk ve son şarkısıdır.