aidiyetsiz

aidiyetsiz ruhlarý, ölü çobanlarýma yoruyorum.
sürüden ayrý düþlerim,
çoðul yalnýzlýðýmýn bir eseri.
kimseyi görmek istemediðim kadar,
hepinizi özlüyorum.
biliyorum ki tek yalnýzlýðým
mayasýl bozulmuþ biramda saklý.
bütün güzellikler
elimin uzanamayacaðý kadar yakýnda,
göremiyorum.
yollarý arþýnlayan ayakkabýlarým deðil, hiç!
kimsenin tutunamayacaðý dallarýn
kýrýlgan düþlerine býrakmýþým kendimi,
düþledikçe düþüyorum.
beni kýlcallarýma kadar eksilten þey,
nasýl olurda görmezsin,
mavinin ve siyahýn benzerliðini..
Sosyal Medyada Paylaşın: