*** Son DURAK.! (.2.)

Dün yine,
Son durak da,ayný mekanda.
Yasak ve uzak olmasýna raðmen
Birbirini seven ve özleyen
Ýki CAN..
Yine ayný yerde
Yine el ele,yine göz gözeydi.

Dört yüz yirmi beþ gün sonra,
Yine bir Perþembe günüydü.
Gökyüzü biraz bulutluydu
Ve.. serin bir Rüzgar vardý.
Yaþlý Çýnar aðaçlarýnýn altýnda,
Martýlar çýðlýk çýðlýða uçuþurken
Deniz onlarý seyrediyordu sessizce.

Yüreklerindeki özlemi
Birbirlerine sýkýca sarýlarak
Deðiþ tokuþ ederlerken
Etrafta hiç kimse yokmuþ gibi
Yasaklara raðmen birbirlerinin gözlerinden
Örselenmiþ yüreklerine süzüldüler usulca.

Ve.. nasýl geçtiði anlaþýlmayan
Hasreti Vuslata çeviren dört saat
Tamamen kendileri için akan zaman
Ara sýra ýslansa da gözler
Yüreklerde Bayram sevinci
Gülücükler,derin bir sohbet
Ve.. nihayet,
Kahrolasý ayrýlýk zamaný...

Gelir Otobüs,
Sarmaþ dolaþtýr iki beden,
Ayrýlýrken birbirinden usulca,
Yüreklerde eserken ayrýlýðýn fýrtýnasý
Martýlar hüzün çýðlýklarý atar gökyüzünde
Deniz sakin ve sessiz seyreder...

Kadýn gider,
Adam Son Durak da,
Yine yalnýz,yine Vurgun...
Kimselerin bilmediði,
Nerede o eski Aþklar denilen
Kirletilmiþ zamanlarda
Ýþte böyle bir Sevda yaþanýr

Þahidi Son DURAK dýr..
Son Durak..
Seni hiç Unutmayacak..
Unutmayacakkkkk.


A.Nevzat Uçar.
20/Temmuz/2012. Saat:14-49.
Tuzla/Ýstanbul.
-

Sosyal Medyada Paylaşın: