Bergüzar

Ardýnda ölülerini býrakýp giden bir orduydum
Senden vazgeçerken.
Adýndan bile korkuyordum ve dokunmuyordum
Yüzüme kapattýðýn hayatýnýn izlerine..
Beni korkutan
Ýçimdeki cehennemim zebanileri deðil
Sözlerinin ruhumda açtýðý mezarlardan çýkýp
Üzerime yürüyen heyulalardý.

Kederlerim ,
Buðulu camlardan süzülen damlalar gibi
Nefretine çarpýp önce ,usulca düþüyordu ellerime.
Senden sonra
Bir sürü resim karaladým içimde,
Önce kendi resmimi, gözlerimi
Sana bakmasýn diye.
Sen duymuyordun ayak seslerimi
Hemen gidemedim
Kurþun dökülmüþ gözlerlerimle
Dolaþtým etrafýnda gecelerce,,,
Hep uzaktan seyrettim izlerinde kaybolan izzetimi.

Ýnsana kalemle yazmayý öðretene
Ve ona þiiri ilham edene and olsun ki
Ben sende kendimi yaktým.
Ölebilseydim eðer
Ve geri gelebilseydim
Topraðýmdan bir avuç hüzün alýp,
Serpmek isterdim saçlarýna.
Çocukça biliyorum ama rüyana girip
Sana gözlerimle dokunarak
Kalbimle konuþarak anlatmak isterdim
Ateþle yýkanan kalplerin, suskun revnaklarýn
Ölürken geride býraktýklarý
O lal rengi bergüzarlarý.

Ruhumu huzura kavuþturmanýn
Onu senden arýndýrmanýn bir yolu olsaydý
Bunu mutlaka yapardým.
Falezlere çarpan dalgalarýn
Sürülen topraklarýn acýsýna ortak olur,
Kalem sýzýmý bastýrýrdým tenimde.
Ama yakýlan bir büyücü
Lanetlenmiþ bir þehir
Diri diri gömülen bir kýz çocuðuydum
Ve sen son bakýþýmý görmüyordun.
Görme! Beni bir daha görme
Daha yakýlmamýþ kelimelerim var çünkü içimde.

Senden çevirip yalnýzlýða astýðým yüzüm
Bir þairin
Kendisinden aldýðý intikamý olsun.

M.Kemal Serhatlý
Sosyal Medyada Paylaşın: