hüzün yaðýyor Sermâ
sermâyem dibe vurdu
dalkavukluðum çoðaldýkça
saati serkeþler kurdu
kaþlarýný çatma ey âsuman
nazarýn dikleþince çok korkuyorum
semenderler iniyor göktaþlarýyla
kaçacak delik arýyorum
bir zamanlar nârin kurtuluþlar sunardý Selva
gizleniverirdim tüm rûhumla
ne yazýk ki çoktan yenildi onun adýna kavrulan helva
þimdi þeffâf bir elbise kývamýnda dünya
kefenine cinnet bulaþan gölgem
boþuna özleme akþam vaktini
þehir tüm ýþýklarýný yakmýþ seni beklemekte
yalnýzlýðýn dostluðunu öldürdü sokak lambalarý
kaldýrýmlar tedirgin
gündüzden farký kalmadý gecenin
zamanýn / mekânýn eli alýþtý dayaða
mumun yüreði kýrýldý
yanamadý baþtan ayaða
uyanamadý tebessümlerim
nilgünlerim de kurudu
oysa sen ne güzel soðuturdun topraðýmý
zâlimler rûhumu vurdu
Sermâ kaným dondu...