Mesnevi’de gizlenmiþ, Hüsn ü Aþk’ta aþikâr; Ruhumuzdan beslenen Esrârlý bir âlemin, habercisidir rüzgâr. Sanki elestten bana, aþina olan bir yüz; Düþlerimde her gece durmaksýzýn aðlýyor, Naliþiyle kalbimi, binlerce kez daðlýyor... Neden diyorum neden? Sesten ziyâde hüznü, hiç aklýmdan çýkmýyor. Aynalarla bu gönlüm bir türlü barýþmýyor. Beklemekte gözlerim uykuyu her saniye, Ýçimde çaðlayanlar, akýp durmakta yine. Söylesene Fuzuli, Firkâtin denizinde, neden esmiyor rüzgâr? Kapýlarýn ardýnda, bizi korkutan ne var? Anladým ki sonunda, Ýnsanýn kendisiymiþ, muamma olan duvar! Her fâni mezârýný, kendi eliyle kazar. Gönül kuþum yoruldu artýk kaçacak yer yok! Hayallerimden baþka, yelken açacak yer yok!
Mehmet Nuri PARMAKSIZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
MNuriParmaksız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.