Uzaktan uzaða bir bakýþmaydý sadece
Ama kývýlcýmlar çakardý her ikimizin yüreðinde
Gülümserdik birbirimize
Tek söz söylemeden öylece…
Baþladýðý günden beri bu hikâye
Sen benim kadar tahammüllü olamadýn
Hoyratlaþtý sözlerin, boþ bakýþlýydý gözlerin
Yoktu zerresi bile ne aþkýn ne de sevginin…
Sohbetlerin havadan sudanlaþtý
Sözlerinde sevgi yoktu, hep aðýrlaþtý
Zaten hiç elimiz elimize deðmemiþti
Bilmiyorduk ne tenimizin ne terimizin kokusunu…
Kabahatli bir çocuk gibiydin
Korkuyordun sanki fark edileceðinden, içindeki boþluðun
Ne zaman bir þey söyleyecek olsam
Lafý deðiþtirip duruyordun…
Öyle çok kýrmýþtýn ki, kendini dünyanýn merkezi sandýn
Oysa sende insandýn ve elbette olacaktý hatalarýn
Kabul etmek yerine, herkesi hor görmeye alýþtýn
Üzülmüþtüm aslýnda, sense hala olgunlaþamamýþtýn…
Merak etme ardýndan aðýtlar yakmayacaðým
Ýyi dosttuk ama þimdi o bile deðilsin
Ýnsana ve sevgiye önem veren yanýný çoktan yitirdin
Sevgi adýna ne varsa hepsini pervasýzca bitirdin...
Sonuncusu da olmayacak sen de biliyorsun
Þýmarýklýklarýnla çevrendeki herkesi uzaklaþtýrdýn
Ve belki de sevenin kalmadýðý için
Seni sevenlerden deðil, kendinde kaçmalýsýn…
Biliyorum ben de sütten çýkmýþ kaþýk deðilim
Hiç sýrasý deðilken, sevgiye yürek koydum gönül verdim
Bir hiç yüzünden olmamalýydý ayrýlýk, çok derinden kýrýldým
Seni bilmem ama bir daha sevemem bunu bilir, bunu söylerim
Hatice AK/06.07.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.