Anýlarýmý indiriyorum tozlu raflardan, Kara kaplý onlarca cilt... Sararmýþ yapraklarýný karýþtýrýyorum; Baþ sayfalarda, Tanýdýk bir yüz. Saçlarýna lise yýllarýmý ördüðüm, Seni seviyorum demeye utanýp da Hep gizliden sevdiðim, O ilk göz aðrým, O ilk sevdam, O tombul esmer kýz....
Sonrakiler, þimdikilerden farksýz; Yine hep ben sevmiþim, Yine hep ben ölmüþüm. Saçlarýmda aklar, Yüzümde kýrýþýklýklar görmüþüm...
Ahhh...ahhh… Ne sevmek benim iþimmiþ, Ne de mutluluk bana göreymiþ, Anlayamamýþým iþte...
Þimdi; Zalim yüreklerde kalan, Unuttuðum sevgilerimi geri istiyorum, Alamýyorum... Bu vefasýz þehrin sokaklarýnda, Býraktýðým çocukluðumu arýyorum, Bulamýyorum...
Anýlarýmý, Kýzýl akþamlara. Ýçimdeki son ümit kýrýntýlarýný da, Avludaki kuþlara atýyorum... Ve...kendimi, Soðuk gecelerin, Koynuna býrakýyorum... Sosyal Medyada Paylaşın:
Ömer Osman AVCI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.