alaz

I.

Gün yüzünü dönmeden gül yüzüne,
yüzün henüz bir ses kazanmamýþken,
ciðerlerimdeki nefesimde
Beni yorgun düþerken gördün.
Beni, asma bahçelerinden,
göðsüne düþerken gördün.
Göz kapaklarýmýn yangýnýný dindirdiðinde yaðmur,
yaðmur ýslatýðýnda ruhuyla ruhumu,
beni beþ metre derininde,
gözlerinin içine gömülürken gördün.

-uzak bir yoldan gelen,saçlarýna düþen keder-

ki habersizdir bazen sevmeler
terkedilmiþ parklarýn sonbahar kötümserliðinde
ve sen bir ah deyip düþtün içime.
içimki yaralý karanfiller mezarlýðýnda bir yüz
bir yüz ki tekrar anlam kazanýr yüzünde,
sakallarýmýn keskinliðinde.

II.

ömrüm!
bu bir nidadýr sýrtýmda
kimi zaman bir isim
ne çok söylenegelsin diye beklediðin
dudaklarýmý ýsýrarak ertelediðim
aklýmýn damarlarýndan sobelenerek
eskittiðim

ah kendisizliðim
o gün geldiðinde sen de gitmeliydin
bak daðýnýk kaldý þimdi ellerin
düþgüzar ve ahraz ruhum
hep topraðýnda
yarýmdýr
esriktirliktir
saçlarýmýn aklarýnda


III.

ayný þemsiyenin altýnda
ve kaldýrýmlarda
üþümesin diye elin
uzasýn diye gülümseyiþin
ve üþümüþ elim
elimde..
ve izi parmaklaðýnda saklýyken
sýkýlgan bir akrebin
düþtük yollara
ayaklarýmýzý kanatýrcasýna

ne yazsam olmuyor-u geçeli zaman
es verdim yazmaya
ki yazsam içime bakan tükürüyordu
yazdýklarýma

yine ayný soðuk üþüyor gecenin sesinde
sesim her zaman bir gizeme gebe
sustukça ve konuþtukça
(çokça)
kendimden ve kentimden gizlediðim
yokluðuna...

IV.

aç yüreðimi
dudaklarýmýn ve bedenimin sesini
yüreðini aç
iþit sessizliðimi
anlatsýn sana topraðýna düþtükçe
yeþeren ama
hemen tekrar çölleþen dilsizliðimi

kanýyor yapraklarým
yapraklarým hep kanýyor
varlýðýnla
yokluðunla
kanadýkça yeþeriyor
yeþerdikçe
ben
topraðýma
düþüyorum
sakallarýmdaki aklarla...

Deniz Pýnar/2017
Sosyal Medyada Paylaşın: