Sevgi ölçülür mü hiç? Terazi ayarı olmamasına rağmen çocukken bal gibi de gösterirdik. Kollarımızı geriye doğru iyiye açarak, gür bir sesle "dünya kadar seviyorum" derdik.

Dünyamız; saklambaç oyunundaki parola sözümüz gibiydi belki de.. "Önüm, arkam, sağım, solum" yani ayaklarımızın üstünde durduğumuz yer ve çevresiydi.

Dünyanın çevresinin ölçüsünü bilmeden, dünyanın kaç bucak olduğunu öğrendik çoğu zaman.. Evren çok büyükmüş ama ben çocukken küçücük bir alanda oynardım. Hasta annemin, camdan baktığında beni görebileceği yerdi dünyam.. O da haklıydı belki.. Zaten yataktan doğru dürüst çıkamazdı çok uzaklaşırsam benim peşime düşemezdi ki.. Bana da kıyamazdı..

Dışarıda cıvıl cıvıl ötüşen kuşlar gibi çocuk sesi evimizi doldururdu. Ben hemen camın önüne giderdim. Annem anlardı dışarı çıkmak istediğimi ve "Hadi çık ama kapının önünden ayrılma, çağırdığım zaman da buradayım anne!" diyeceksin, "gel deyince de hemen geleceksin".

Keşke hep duyabilseydim o güzel sesini ve ben de cevap verebilseydim. Maalesef ben yine buradayım ama O yok.. Dünya aslında çok büyükmüş ama annesiz bir dünya çok darmış onu biraz erken yaşta öğrendim.

Dünya yıkılır mı? Yürek çok sızlarsa yıkılıyormuş işte..

Sonra "dünyaevine girme mutluluğu" ardından "dünyaya getirdiğim dünya tatlısı çocuklarım"la, "dünya yeniden benim oldu".

Yaşadığımız dünya mı daha büyük, içimizdeki mi?Bazen düşünüyorum da inanın işin içinden çıkamıyorum.

Ne para ne pul, ne mal ne mülk aslında sevdiklerimiz neredeyse dünya orası bence..

Sevgi ve saygılarımla..

Aysel AKSÜMER