Hava açık ve rüzgarsızdı peki yüreğindeki kara bulutlar da neyin nesiydi. Toplanmışlardı kara basan gibi... Hani yüreğinin dağları, yaslardı sırtını ve güvende hissederdi. Ah doğru unutmuş olmalıydı. Onları çoktan üfleyip, püfleyerek yıkmıştı.

Tütmüyordu bacası artık, dertleri kurum bağlamış, zift tutmuştu. Tıkanıp zehirlenmesi an meseleseydi. Olumsuz düşüncelerden çarçabuk kurtulmalıydı. Belediye gelip açamazdı ki... Toparlanmalıydı.

Ya da kapanan ve aşınan yolları için karayollarından ekip mi çağıracaktı. "Hayır" dedi kendi kendine ve " bu benim sorunum kendim hallededeceğim" diye devam etti.

Ağlamamalıydı bu sadece güçsüzlüğünü gösterirdi. "Neleri başardım bunu mu başaramayacağım" dedi ve o güvenle yapabileceklerini düşündü.

Belki temiz bir hava ona iyi gelecekti. İçindeki kötü havayı, dışarıdaki iyi havayla takas etmek üzere dışarı çıktı.

Kendi karanlığından sonra, dışarının aydınlık yüzü ona gülümseyen bir insan gibi geldi.

Kuşlara baktı uzun uzun ve "ne kadar özgürler" diye düşündü. Üstelik cıvıl cıvıllar, ötüşüp duruyorlar. Hele ağaçlar yeşile doymuş hatta taşıyorlardı.

Tabiat baharda acaba daha mı mutluydu? diye düşündü. "Kimbilir" dedi kendi kendine. Ama insanoğlu tabiat gibi değildi ki.. Baharda da kışı yaşayabiliyordu.

Bir simitçi gördü ona doğru yaklaşan... Durdurdu ve bir tane aldı susamlarını kuşlarla paylaşmak için...

Doğa ona iyi gelmişti. Şimdi kendini çok daha iyi hissediyordu.

Aysel AKSÜMER