Bizim bütün masallarımızın başlangıç cümlesi olan "Bir varmış, bir yokmuş" ; ne var, ne de yok, ya da bir görünen bir kaybolan, aslında olmayan ama olmasını düşlediklerimiz midir acaba? Bütün masallarımız bu cümleyle başlamadı mı?

Nice büyük aşkların masalına en ılık sesiyle evsahipliği yaptı bu ifade... Ve kimini kitapların arasında güz mevsiminin gizemli sarı ışıltısında soldurdu, kimini kuğu gibi salındırdı, kimini kalplerin şiddeti büyük depremlerinde sarstı, ya da bir öteye erteletip savsaklattı.

Hayallerimiz değil miydi? bizi zemheri soğuğunda, sıcacık bir günü yaşatan, kara bulutları taşan bir sütün köpürmüş kaymağı kadar beyaz bulutlara dönüştüren, kısır topraklara sevgi ve bereket tohumları serpen..

Hep gerçeklerin günyüzüne itildi hayallerimiz... Ne zaman bir hayal kursak; birileri bizi engelledi ve güldü. Ama Mark Twain’in "Düşlerinizi kovmayın, çünkü onlar gidince belki siz kalırsınız ama artık yaşamıyorsunuz" sözünü bilmiyorlardı ki.

Hayata geçirmek istediğimiz hayalleri söyleyince; "Kargalar bile güler, çık artık hayal dünyandan" demediler mi? Ama onlar J.Bernard’ın "Büyük şeylerin hayali ile yaşa, hiç olmazsa daha küçük şeyleri yapmak imkanı bulursun" sözünü duymamışlardı ki,

Lisedeki beden öğretmenim derdi ki; "Setlerde atacağınız vuruşlarınızın, gözünüzün önünde hayali ilk atışını yapın" bu sözü; William Russell’in "En büyük işler, büyük hayaller kurma özelliği olan insanlarca başarılmıştır" sözü doğrulamıyor mu? Yani çok büyük işler bunu başarma hayaliyle yanıp tutuşan insanlardan çıkmadı mı?

Ama zaman zaman hayal kırığına da uğramıyor değiliz. İşte o zaman içimizde ne büyük fırtınalar oluşur, yaralar açılır. Schiller’in dediği gibi "Hava için gökgürültüsü neyse, insanın ruhu için hayal kırıklığı da odur". Kendimize uzun süre gelemeyiz.

Ama sırf hayal kurmak; amaçlarımıza ulaşmak için yeterli değil, çaba ve gayret de lazım. Joubert "Hayali kuvvetli olan ama bilgisi olmayan kimsenin kanatları vardır. Fakat ayakları yoktur" sözünü ne de güzel söylemiş.

Bazen insanlar büyük yanılgıya uğrarlar. Hayal ettiği şeylere ulaşınca hiç düşlerindeki gibi olmadığını farkederler. En kötüsü de bu değil mi ? O kadar yol alıyorsunuz ama bir arpa boyu yol katetmemiş oluyorsunuz.

Ama yine de hayallerimizden vazgeçmemeliyiz. Yahya Kemal’in dediği gibi "İnsan alemde hayal ettiği müddetçe yaşar" Yani hayallerimizin bittiği anda aslında bir de bakmışız yokolmuş gitmişiz. Yani yazımın başına dönüveririz "Bir varmış, bir yokmuş" misali.

Aysel AKSÜMER