Ankara; resmi gazelerde yayımlanmasını müeakip resmiyete kavuşacaktır denmeyen bizzat kendime ait kararlarımın şehri... Başıma gelen her güzel şeyin yanı sıra keşke olmasaydı ama oldu dedirten acılarımı da beraberinde yaşadığım şehir.

Doğduğum, doğurduğum, eşimi, işimi bulduğum hatta yakın zaman önce emeklilik duygusunu da tattığım yer... Anıttepe Atam, Cebeci beşiğim, Emek okul önlüğüm,Kızılay işim, Keçiören gelinliğim, Etlik çocuklarım, Karşıyaka ise annemdir benim.

Yaz tatilleri dışı terketmediğim Ankara’ya her dönüşümde tabelasını gördüğüm andan itibaren ev sahibi edasıyla misafir terliklerimi oracıkta çıkarıp evime ayak basıyor hissine kapılırım. Nasıl ki insan evinde, aradığı her şeyi eliyle koymuş gibi bulur ya, Ankara’da benim için öyledir, her yerini karış karış bilirim.

Her ne kadar "Dalgalar coşkuyla çarparken sahile", "Gemiler gelin gibi süzülüyordu limana doğru", "Çakıl taşları" gibi şiirler yazdırmasa da Ankara’nın da kendine has güzellikleri beni ayrı cezbediyor. Mesala; Kızılay’ın göbeğinde 3 caddeye sahip Kumrular sokağının bir şemsiye görevi gören her iki yana dizilmiş çınar ağaçları, sanki bir başka taşır üzerinde yağmurun damlalarını, karın beyazlığını ve güneşin ışıltısını... Şehrin hengamesinden kurtulup, sükunete çekilirsiniz.Ben çok bilirim bir sürü sıkıntımı; oranın havasını soluduktan sonra iyi ki yaşıyorum deyip kaldırımlarına bıraktığımı..

Sevmek yaşanmışlıktır. Sevmek ait olmaktır. İşte ben de böyle seviyorum an be an Ankara’yı.


Aysel AKSÜMER