Herkesin bir doğuş öyküsü vardır ya... Benim de dünyaya geliş nedenim pek çok çocuğun dünyaya getiriliş nedeni olan erkek çocuk özlemi.

Bu da pek çoğumuzun sorguladığı, yanlış mı, doğru mu deyip Nasredin Hoca misali iki tarafı da dinleyip "Sen de Haklısın" dediği bir konu.

Ben önce rahmetli anneciğimin gözüyle bakıyorum olaya. Benim doğduğum seneler belki şimdikinden daha da baskın erkek çocuk isteği, bütün çocukları kız olmuş. On sene sonra ileri bir yaşta beni dünyaya getirmiş ve hastalıkları sebebiyle benimle yeterince ilgileneme-miş bile hatırladığım daha çok ablamlar...

Annemi hep bana bakarken gözlerindeki suçlulukla hatırlıyorum. Beni ortada bırakacak olmanın verdiği çaresizlikle... Hatırlıyorum hep söylediklerini; öbürleri büyük kurtardılar kendilerini, ölürsem Aysel ne olacak dediğini. Daha dokuz yaşındayken olur da yanlız kalırım duygusuyla bana yemek yapmayı öğrettiğini. Beni ne de çok seviyormuş güzel annem.

Bana fikrimi sorarsanız, anneciğimin hastalığını bir kat daha artırdığı bu düşüncesi boşunaymış derim. Derler ya olan ölene olurmuş. Ben de büyüdüm. İşim, eşim ve çocukla-rım oldu. Ama sıkıntı çekmedim mi derseniz evet çok ama çok çektim. Okul yıllarında çıkış-larda annem ne yemek pişirdi acaba diyenler ya da annem bana bak ne güzel hırka ördü diyenler. Hep çocuk kalbimde derin bir izin bırakmıştır.

Bir de beni parka götürdüğünde hep torunun mu derlerdi anneme. Öyle üzülürdüm ki benim annem neden genç değil diye.

Geç doğum yapma arifesinde olanlara içimdeki bir ses hep iyi düşündün mü der. Biraz bencilce belki benimkisi ama ne yapayım ben böyle düşünüyorum.

Gerçi allahın kime ne ömür biçeceği belli olmaz ama anne ve çocuğun arasındaki yaş farkı arttıkça, çocuklar hep annesiz büyücecekmiş gibi geliyor, benim gibi.

Hele hele öleceğini bile bile hamile kalıp bir günlük de olsa annelik duygusunu tatmak isteyenleri hiç ama hiç anlayamıyorum. Belki onlar da haklı kendince. Saygı duymak lazım düşüncelere.

Dedim ya hassas bir konu.


Aysel AKSÜMER