Kerem ile Aslının arasında kızgın çöller vardı aşılması gereken. Paul ile Virjini nin arasında ise sadece bir balkon... Halbuki ben hep senin yanındaydım. Ne zaman ellerimi sana doğru uzatsam, kaybolup, yıldızların arasına gizleniyor ve binlerce insanın nefes aldığı bu metropolde, beni kahrolası bir yalnızlığın içine sürüklüyordun.

Seninle olan mutluluğum, bir yıldız kayması gibi bir anda başlayıp, bitmişti. Tropik gözlerinin yeşil sularında boğulup, kaybolan benliğimden geriye sadece bir hayal kalmıştı. Şayet ben gerçeksem, o zaman sen hayal olmalıydın. Kim bilir ? belki de sen gerçekten yoktun ve ben bir hayali sevmiştim.

Belki de suda kendi aksini görüp sevdalanan mitolojik Yunan Tanrısı Narkisos gibi gözlerininin ardında, kendi yüzümdü gördüğüm. Bedenim, önce eriyip yok olacak, sonra da bedenimin beslediği topraktan nergis çiçekleri peydahlanıp yeşerecek ve ebediyen dramatik aşkım için yas tutacaklardı...

Beni bir gün mutlaka anlayacaksın. Ya mahşerden önce, ya da mahşerden sonra... Bedenimiz havaya, suya, toprağa karışıp, alevlerle yanmaya başladığında; alevlerin asla yakamadığı sevgimden kanatlar yapıp, birlikte uçacağız dilediğin cennetlere doğru...

Tanrı şahidimdir, seni daima sevdim ve sonsuzluğun bir sonu yoksa, sevgimin de asla bir sonu olmayacaktır