Cesare Pavese demişti ki:
“Savaş bir gün biterse kendimize şunu sormalıyız: Peki ya ölüleri ne yapacağız? Neden öldüler? İnsanları öldüren kader, onları görebilmemiz ve gözlerimizi bu cesetlerle doldurabilmemiz için bizi de sorumlu kılıyor. Her ceset sen, ben ya da biz olabiliriz. Arada hiç bir fark yok. Eğer yaşıyorsak, bunu bir başkasının kirletilmiş cesedine borçluyuz. Bu nedenle her savaş bir iç savaştır. Her şehit, yaşayan canlıya benzer ve ondan ölümün hesabını sorar.”

Savaşların politik, sömürü düzeninin ve kanı bozukların; krallıklarını ve soyunu sopunu sürdürebilmeleri için insanlara, canlılara ve bütün tabiata, hiç acımadan, gözlerinin yaşına bile bakmadan, her yere zulüm yağdırıp, her yeri yağmaladıklarını, taş üstünde taş bırakmayıp talan ettiklerini, vahşice katlettiklerini ve bunları artık açık açık alenen hiç utanmadan, sakınmadan yaptıklarını biliyoruz. Ne acıdır ki bilmek de artık fayda etmiyor, üzülmek de, acımak da, ağlamak da...Hiçbir şey fayda etmiyor! Hiçbir şey değişmiyor! Kansız yine kansız, vicdansız yine vicdansız, zalim yine zalim, insan yine ya ölü ya diri onların elinde ya bir piyon ya da kurban...

Bu acılı döngü senelerdir değişmiyor. Senelerdir kanla sulanıyor bu topraklar. Bu kirli politika ve bu kanlı tarih o kadar çok senaryo yazdı çizdi ki; insanlar insanlığını unuttu, merhametini yitirdi, köreldi vicdanlar artık...

Boş kütük gibiyiz artık, boş boş seyrediyoruz olup biteni...hissediyor muyuz peki, ne kadarlık bir algıyla? Bi savaş sahnesi çıkınca, çocukların bedeni parçalanınca kanal değiştirmiyor muyuz? Televizyonu kapatmıyor muyuz? Rahatsız olmuyor muyuz hiç, boğazımızdan bir lokma geçince?

Biz ekranı kapatınca, bütün hesabı da kestik, kapattık sanıyoruz, dünyayla olan bağımız da işte bu kadar, bu dehşet verici görüntüler kadar kısa sürüyor. İki üç gün kafana takarsın, hadi bilemedin iki üç hafta...Huzursuz olursun belki uykuların kaçar, kaygı ve endişelerinle kıvranır durursun birkaç gün ya da üzüntüyle sıranın sana geleceği günü hayal edip içlenirsin ama kılını kıpırdatmazsın, konfor alanını terk etmezsin, başını gömdüğün o kumdan çıkarmazsın. Ölgünlüğünün, yılgınlığının, yorgunluğunun, tükenmişliğinin, hayat mücadelesinin, yok bilmem bunun şunun neyin arkasına sığınıp, oturduğun yerden rahat rahat "aman be! şurda kalmış kim bilir birkaç yıllık ömrüm, hiç değilse bugünlerimin keyfini çıkarim!" dersin. Dersin yani, deriz bu böyledir.

Dünya da, insanlık da artık dibine kadar batmış-batıyor, bir uçuruma yuvarlanmış gitmiş gidiyor. Batmışız yani anlatabiliyor muyum? Biz günümüzü kurtarmak için kıçımızı devirip debeleniyor, kafamızdaki sisleri dağıtmak ve vicdanımızı susturmak için de birkaç satır yazdıktan sonra da kahramanmışız gibi, sanki bu dünyayı bu bataklıktan ve o insanları da kurtarmışız gibi gerinip gerinip rahatlıyoruz. Bizim olayımız beş aşağı beş yukarı bu! Acı ama gerçeğimiz bu!..

Ama bu demek değil ki; kaderimize razı olacağız! Bu demek değil ki üç maymunu oynayacağız! Bu demek değil ki kurban rolüne bürünüp sıranın bize gelmesini bekleyeceğiz!

Biz yine vicdanımızı köreltmeden, merhametimizi ve insanlığımızı daha yitirmeden, nerde bir savaş varsa, nerde kan dökülüyorsa, nerde zulüm işkence, nerde acılı bir yürek varsa; kardeşçesine seslerini sesimize, acılı yüreklerini yüreğimize katıp herkese ağıtlarını duyuracak, meydanlarda haykıracak ve barış sloganlarımızla savaşın karşısında hep duracağız!..

Tebrikler Şule, duyarlı yüreğinden öperim.

Keşke haklı olmasan.
Keşke bu yazı insanlığın içinde bulunduğu ve fehmedemediği durumu bu kadar iyi anlatmasa.

Yazarlar ve şairler bu durumda maalesef duygusallık yapamaz, yazar.

Selam

Bazı anlar bazı zamanlar var ki İnsan insanlığından utanır hale geliyor...
utanmak da büyük bir Paye aslında....
ruhu duymayan kalbi burkulmayan
Taş gibi katılaşmış nadanlar da mevcut maalesef..
Hak böyle iken biz kendimizi cennete gireceğimizi mi zannediyoruz..
Rabbim bizleri affetsin...