Kocamı, hayatın ortasına geldiğimde tanıdım.
Evet, Can… Hayat sahnesinin dramatik oyuncusu.

Psikoloğuyla yollarını ayırmaya karar verdiği o gün başladı her şey.

Hep güler yüzlü bir kadındım ben,
Topukluların üstünde,
Televizyon sunucusu edasıyla konuşan biri.
Mahalledeki kurye çocukla bile, sanki canlı yayındaymışım gibi sohbet ederdim.

Bir gün dedi ki:
“Kendim için yaşamaya başlamalıyım.”
Sanki tahtından iniyormuşçasına ağır ve dramatik bir sesle.
“Kim olduğumu bulmak istiyorum.”

Kim oldun sen, Can?
Her ay aynı anahtarları kaybeden,
Kendi kartının şifresini defalarca soran adam değil misin?

Suskun kaldım.
Şaşırmadım,
Yılların yorgunluğundan doğan sakinlikti içimde.

Yıllarca duyduklarım arka plandaki uğultudan başka bir şey değildi:
“Unuttum,”
“Fikrimi değiştirdim,”
“Yanlış anladın.”

O konuşurken, aklıma geldi;
Onun en sevdiği kazakları nasıl özenle yıkadığım,
Arkadaşlarını görmezden gelip, onun yatırımlar ve spor hikâyelerini dinlediğim geceler…
Tüm o sessizlikler, uzaklaşmalar,
Ve her “Düşünmem lazım” dediği tamamlanmamış yıllar.

Şimdi, resim sanatını anlamayan bir kızla yeni bir hayata adım atıyor.

“Seninle bir ilgisi yok,” dedi, gözlerime bakmadan.

Elbette, tabi ki…
Artık ben yeni değilim.
Bugünün modası: organik olmak, pozitif kalmak…
Ve en önemlisi, hiç kimseye bağlanmamak.

“Sence ne yapacaksın?” diye sordu.
Sanki kaybolan benmişim gibi.

“Senin yapamadığını yapacağım: Yaşayacağım,” dedim.
Üzerime zırh gibi geçirdiğim cesaretimle…

Ve gitti.
Sırtında “gezgin” çantası,
Üstünde salaş ceket…
Özgürlükten çok, rutin bir hal kokuyordu.

Ben kaldım.
Yalnızdım ama boş değil.

Yıllardır sakladığımız o özel kahveyi demledim.
Kendim için açtım.
Ve içtim.
Çünkü Can’la gitmek, tek başına kutlamak için yeterliydi.

Ertesi gün,
Berbere gittim,
Bankaya uğradım,
Ve hep ertelediğim o bademli kurabiyeyi yediğim kafeye oturdum.

Gece olunca bir tanışma uygulamasında profil oluşturdum.
Birini bulmak için değil,
Yıllarca unutulmuş olan o kadını
Başka biri de fark edecek mi diye merak ettiğim için.

O gece elimde kitap,
Ayağımda kedimle uyuyakaldım.
Saçım darmadağınık, planım yoktu…
Ama kalbim hafifti.

Çünkü bazen mesele, başkasıyla başlamak değil;
Kendinle yeniden tanışmaktır.

Ve öğrendim ki:
Bir kadının en iyi dostu, yine kendisidir.

Kendimi seviyorum.
Mükemmel olduğum için değil,
Korkusuzca yaşamaya izin verdiğim için.

Kadınlar, kendinizi sevin.
Her gün kendinize değer verin.
Çünkü siz pastanın kırıntılarını değil,
Tüm dilimini hak ediyorsunuz.


Peri Feride ÖZBİLGE
23.08.2025