Geçmişten günümüze bircoğunuzun iyi kötü, kayda değer, ya da sıradan şiirleriniz oldu.
Takipçilerimiz, okuyucularınız, kimi zaman kendilerini yazmış olduğunuz şiirlerde buldu.
Kimi zaman size gıptayla baktı.
Kimi zaman bir sözcüğünüz neşter, kimi zaman merhem oldu!
Öylesine özümsendiniz, öylesine kabul görünüz ki, okuyucu size toz kondurmadı.
Vefada, saygıda kusur etmedi.
Sizleri, hep kendinde gördü, kendinden bildi!
O güne kadar yazdıklarınız duygu taşırken, içtenliğinizi, samimiyetinizi, kişiliğinizi, karakterinizi de ortaya koyuyordunuz.
Hatta kendi aranızda bile, birbirinize gıptayla bakıyor, bazen de bu şiiri ben yazmalıydım diye kıskançlık krizine giriyordunuz.
Nihayet geldiğimiz noktada, silah icat edildi, mertlik bozuldu.
İcat edilen silah fiili kurşunlar sıkan bir silah değil, sizin naifkiğinizi, zerafetinizi, duygularınızı ve kişiliğinizi adeta yavaş yavaş katleden YAPAY ZEKA’idi!
Bir anda kendi zekanızı yok sayarak, kendi zekanıza tecavüz ederek; yazdığınız şiirler ya da yazılmış olan şiirlere yaptığınız tahliller, fabrikadan çımışçasına, tekdüze ve birbirinin aynı sözcüklerle varlık mücadelesi veriyorsunuz!
Ki uzun zamandır ben bunun farkındayım.
Bazı arkadaşlarımızı utandırmamak, mahcup etmemek için, açıkça dile getirmedim.
Lakin mütamedi zamanlarda da hicvederek imada bulundum.
Ama şunu bilmenizi isterim ki, samimi bir şekilde yapılan bir yergi, yapay zekanın yapacağı sayfalar dolusu güzellemeden vök daha iyidir!
Lütfen "Edebiyatı," lütfen "Şair kimliğinizi," lütfen "Kişiliğinizi KATLETMEYİN!"