Beş sıraya bir fındık. Gün de yirmi beş sıra. Beş fındık
Anamın diktiği çantaya koyardım defterimi, kitabımı. Okul dönüşü otururdum halının başına. Her gün aynı. Her gün yirmi beş sıra beş fındık. Kolay mı halı dokumak? Çözgülerinin arasından dolayıp, kendi bıçağıyla keseceksin renk renk ipleri. Sonra atkıyı atacaksın. Kirkitle vurup sıkılaştıracaksın.
Takk…Takk..Takk…

Parmaklarımın ucu nasırlaşırdı. Şimdi bile hala hissizdir parmak uçlarım. İyi ki fabrika halıları çıktı da kurtuldu kızlar halı dokumaktan.

Dışarıda ip atlar, saklambaç oynardı akranlarım.. Seslerini duyardım. Boynumu büker ışıltılı gözlerle bakardım annemin yüzüne.

“Ne olur annnem ben de dışarı çıkıp oynayayım” demekti bu.
Anlardı.

O da boynunu büker, ellerini açar halıyı gösterirdi.

“Daha yirmi beş sıra bitmedi ki. Akşam baban sormaz mı? Demek isterdi.
Anlardım.
Ben evin en büyüğüydüm.
Benden sonra iki kız kardeşim daha var. Küçük ağlayınca beşiğini sallamak, diğeri acıkınca doyurmak da benim görevimdi. Annemin işleri hiç bitmezdi. Ya saç üstünde yufka pişiriyor, ya günlüğe gitmiş oluyor, ya da küçük bahçemize soğan dikiyordu.

Tepedeydi derme çatma kerpiç evimiz. Yukarıdan bakınca aşağıda ki kiraz bahçeleri görünürdü. Babam:
“Fakirin evi bayır, yediği abur cubur, konuştuğu ıvır zıvır” derdi.

Yazın gelmesini, kirazların olgunlaşmasını beklerdim. Bir hay huy alır götürürdü kiraz bahçelerini. Günlüğe gidilirdi. Ben de giderdim. Ağaçların en uç dallarına kuş gibi konar toplardım kirazları, yorulmak nedir, günlüğüm kaç liradır? Bilmezdim. Beğenirlerdi benim çalışmamı. Babama verilirdi kazancım. Neşeli olurdu kiraz toplamak. Türküler, maniler söylenirdi. On beş yirmi gün sürerdi kiraz hasadı. Sapsız kopan kirazı ağzıma atmak ayrı bir zevkti. Bahçe sahibi görür de kızar diye, utanırdım kiraz yerken…

İlkokulu bitirdim. Öğretmenim bize geldi. Elindeki kâğıtları gösterdi. Babama:
“Hemşirelik okuluna yatılı öğrenci alacaklar. Bu kız akıllı, kazanır. İmzala amca bu kâğıtları. Kendini kurtarsın.”
“Olmaz ”dedi babam. “Olmaz halıyı kim dokuyacak?”
Çok dil döktü öğretmenim. Babam sertleşti:
“Öğretmen, sen okuttun işin bitti. Bundan sonrasına karışma. Kız benim kızım”
Çaresiz çekti gitti öğretmenim.

Okul bitince, günlük dokunacak sıra sayısı artmış, fındık da kesilmişti. Babam dokunan halıyı omzuna alır pazara götürür satar, sırtına aldığı bir çuval halı ipiyle de geri dönerdi. Bu halı çilem yıllarca sürdü.

Büyümüş, serpilmiştim. Kız kardeşlerim ilkokuldan sonra ortaokula da yazdırıldı. Onların okul önlüklerini yıkadım ütüledim. Yüreğimdeki sızıyla.

Bir gün uzak bir şehirde memur olan amcamdan mektup geldi:
“Özledim onu. Gönder yeğenimi. Gözü gönlü açılsın.”
Çok sevindim!
“Bitir halıyı öyle” dedi babam.

Gece gündüz demedim. Dokudum bitirdim. Gönderdiler beni amcamın bulunduğu şehre. İlk defa çıkıyordum bu küçük kasabadan. Kocaman caddeler, binalar. Süslü boyalı kadınlar, kızlar…

Bir gün genç bir delikanlıyla annesi geldi amcamlara. Onlara kahve, çay yaptım. Hizmet ettim. Daha sonra o gençle konuşturdular beni. Ne konuşmuştuk? Hatırlamıyorum. Sevmiş miydik birbirimizi? Sevgi nedir? Bilmiyordum. Konuşuldu. Gidildi gelindi. Davulsuz, düğünsüz, gelinliksiz, evlendik. Onlarda da para yoktu bizde de… Henüz on yedi yaşındaydım.

Gurbetler gezdik. Yokluklar gördük. Üç çocuğumuz oldu. Dördü de okudu. Dördüncüsü kim mi?
O da benim beyim. Tutturdu elimizin ekmeği olmasına rağmen “Ben Üniversite okuyacağım” diye. Bir değil iki Üniversite bitirttirdim ona da. Acım, susuzum demedim. Destek oldum. Çocuklarımız ekmek peşine düştüler. Buldular ekmeklerini. Evlendirdik onları da. Boy boy torunlarımız var şimdi.

Kız kardeşlerim memur oldular. Memurlarla evlendiler. Evleri, arabaları var. Huzurları da var mı? Onu anlatmak bana düşmez.

Annem rahmetli oldu. Babam sağ. Bazen babama bakmaya giderim. Bazen çocuklar çocuklarına bakmam için çağırırlar beni. Onlara da giderim. Öyle zamanlar olur ki kendi evimde misafir gibi az kalırım.

Peki, mutlu muyuz?
Karnımız tok, sırtımız pek, kışın soğuklarda odamız sıcak.
Bazen sudan nedenlerle beyimle kavga ederiz. Ancak küslüğümüz fazla sürmez. İki yalnız canınız biz.
Ben ev işlerini severim. Beyim ya bilgisayarın başındadır, ya da elinde bir kitap... O bana karışmaz, ben de ona.

Bir gün sordum:
“Bütün gün ne yapıyorsun bu bilgisayarın başında?
“Okuyor, yazıyorum işte…”
“Bir gün de beni yazsana!”
“Neyini yazayım?”
“Halıyı yaz. Kirazı yaz. KARDEŞLERİMİ OKUTTULAR BANA DA HALI DOKUTTULAR- dediğimi de yaz.

Ahh…Ahh… Okumak gibisi var mı?