Kaza geliyorum demez tıpış tıpış gelir sadece size gelişi başka, diğerine gidişi başkadır. Diyeceksiniz ki "Aysel yine sıra dışı bir şey yaşamış". Doğrudur. Bunu sizlerle paylaşmamak olur mu hiç.

Dün akşam yorgun argın bindiğim otobüste arkalarda yer bulma şerefine nail oldum. Bunu ne zaman yaşasam hep aynı mutluluğu yaşarım. Zordur sabit bir noktada uzunca süre dikilmek heykel misali.

Yer bulmak yolculuklarda mühim hadisedir hele uzak mesafelerde; toplu taşıma aracı kullananlar beni iyi anlar. Gelgelelim daha oturma sevincimin büyülü kokusu üstüme sinmeden boylu poslu, çantası yüklü bir delikanlı tutunduğu direkten üstüme doğru savruldu hatta uçtu da diyebilirim.

Yüzümü ağır çantasından koruma maksatlı elimi gayriihtiyarı öne doğru uzattım. Genç hızlı bir manevrayla eski duruş şekline döndü. "Oh be tehlike teğet geçti" derken otobüs tekrar ani bir fren yaptı. "Aman yavrum düşme" dedim ve hem kendimi hem de genci koruma güdüsüyle elimi havaya kaldırdım.
Sonuç : "E be yavrum vallahi isteyerek olmadı geldin açık avucumun ortasına o güzel çehreni hızlıca yerleştiriverdin". İradem dışı oldu bu tokat. Olaya tanık olan herkes gülüyor en çok da genç ve okul arkadaşları... Yani atan razı, atılan razı gibi oldu bu nahoş duruma.

O gençle bir daha karşılaşırsam kazayla attığım ve şiddetini bilemediğim o tokat için mutlaka özür dileyeceğim. Düşene bir tekme daha vurmak hiç tasvip etmediğim bir davranıştır gerçi benimkisi tamamen el çarpmasından ibaretti. Olmasa iyiydi ama kazara oldu işte. İnsanın elinden bazen böyle işler de gelebiliyor.

Kalın sağlıcakla.