-Kumru, sen öyle iyi niyetlisin ki baktığım her şeyde hep senden izler arar oldum. Sendeki bu saflık, bu duruluk etrafımdaki insanların da hep iyi biri olduğuna inandırdı beni. Ancak çekirge Orhan’a gelince işler değişiyor, kazın ayağı göründüğü gibi değil! Basbayağı numara yaptı işte! Tam oskarlık. Yok dilaltımı ver kızım, yok böğrüm, yok kalbim. Ya sabır!.. Ya sabır! ...

- Lütfen! Sessiz ol sevgilim, doktorun dediklerini unutma! Babamın üzülmemesi, heyecanlanmaması lazım.

-Ha! "Bir de yalnız bırakmayın" dedi değil mi? Yok Kumru yok, çekirge Orhan bu! Kesin doktoru da tembihlemiştir. Bak, gör işte!.. Alıkoydu giderayak bizi yolumuzdan, ne olacak şimdi? Hiç ihtimal vermem ama söyle Kumru, sen de mi bu işin içindesin, elbirliğiyle beni başınızdan atmak mı istiyorsunuz? Şimdi ben sensiz kaç gün daha yalnız kalacağım ha!?

-Yavuz, bazen seni tanıyamıyorum sevgilim, öyle  kırıcı oluyorsun ki.. Hastalık bu. Allah korusun. Ya, biz burada olmasaydık, o zaman ne olacaktı? Seni çok sevdiğimi biliyorsun, lütfen biraz anlayışlı olalım, babamı bu halde bırakıp seninle nasıl geleyim?
.
.
.

O sabah, Orhan Bey bahçeyi çapa motoruyla sürerken bir taraftan da kara kara düşünüyordu. Söz, ağızdan çıkmıştı bir kez, şimdi ’’ gitme kal" da diyemezdi. Cebinden çıkardığı mendiliyle alnının terini silerken Kumru Hanım seslendi:

-Kahvaltı hazırrr.

Ailecek verandada kurulan masanın etrafında toplandıklarında ise Orhan Bey, Ebena’yla nasıl tanıştıklarını anlatıyordu.

Babamın, İstanbul Zeytinburnu’nda kendine ait küçük bir kundura atölyesi varmış. Annem de her öğlen üç dört sokak ötedeki dükkana sefer tasıyla yemek taşırmış. Babam bir gün "hanım, zahmet etme artık yüklüsün" dese de annem "ayaklarım açılıyor bey, hem de seni görmüş oluyorum " diyerek her gün yemek getirmeye devam ediyormuş.

Yine bir gün atölyeye gelirken yolda sancıları tutmuş. Ebena, pencere önünde çiçek sularken annemin çığlıklarını duyup yetişmiş. Hastaneye götürecek fayton yok. Çocuk ha geldi ha gelecek Napsın, o da  almış evine insanlık namına doğumu yaptırmış. Akşam babam eve döndüğünde bir bakmış annemin kucağında bebe. Şaşırmış haliyle. Birkaç gün çocuk heyecanı o bu derken sonradan annemin doğum yaptığı  yere teşekkür etmek için gitmiş. Ama kapı duvar, evde kimse yokmuş.

-Vıyşş! Benim gişi geldi aldı beni o zaman. Üçüncü hanımı çocuk vermeyince onu da govmuş. Utancından göyde duramamış gözlerden ırak dağ başına bir ev yapmış, kuş uçmaz kervan geçmez. Elekdrik yok, su yok, bir dene gomşu yok. Bahçamızda ekdik biçdik kendi yağımızınan gavrulduk. Dereden govalarınan su çektik. Bir gün gişi şehre gidecem diye bindi eşeğe gidiş o gidiş.  Aylar sonra irüzgârın üfürdüğü bir gazatada  irresmini gördüm. "En iyi gişi, ölü gişidir" dedim.

-Ne dedin, ne dedinnn? Haha haha ha. Tövbe estağfurullah. İlahi, Gilyaz Anne! Güldürdün beni.

-Huru, zatan ha vardı ha yokdu, heç de üzülmedim. Gadın başıma yaşadım senelerce ahanda o dağ başlarında insansız, gimsesiz. Bir Allahın gulu yok. Da ki o büyük deprem olana gadar. İlk defa o zaman yalnızlığımdan deil yaşlılığımdan gorktum.. Goca dünyanın yükünü zırtlayan ben, gözlerimin kapağını bile galdıramıyordum. Ümidimi gesmiştim, üşüyordum, ölüyordum. Arama gurdarmacılar buldu beni, hastanaya kaldırdılar. "Gimin gimsen yok mu?" dediler. "Orhanoğlan var" dedim "O da nerde bilmiyorum". Sağ olasıcalar elleriyle goymuş gibim bulmuşlar Orhanoğlanı. Hastanaya geldi, aldı beni buraya getirdi.

-Babam, bana hiç bahsetmedi Gilyaz Anne. Urfa’dayım dediğinde öyle şaşırmıştım ki!

-Ebena yahu  sen o mevzuyu yanlış hatırlıyorsun. Bizimkiler geldiği zaman sen fabrikada çalışıyormuşsun. Annem pazar günü doğum yapmış. O gün evdeymişsin.

-Haa! Vıyşş!.. He yaa!.. Seni danımıyordum oğul! Çırpıcı çayırında arkadaşlarınla top goştururken benim camı kırdıydın da camın parasını almak için duttup kulağından zoppalaya zoppalaya  evine getirdiydim seni.

-Annemi görünce hemen tanımıştın.

-Nassı danımam oğul. Gadıncağız ne çok ağladıydı, gorkmuştu sana bişey olcak diye.  Gurban olduğum Allahın işine bak hele! Elimde doğan oğlan, büyümüş gocaman olmuş da camımı çerçevemi alaşağı etmiş. Habarım ne ki! Nedamet getirdiydim seni öyle boylu poslu görünce.

-Sonra da so... Ah.. son ahh Kum..ru kızım. İl.. İlaç.. İlaçlarım.. İ.. laç ahh..

Tatlı tatlı konuşurlarken Orhan Bey birden rahatsızlanmıştı. Kumru Hanım telaş içinde hemen yakinen tanıdıkları doktor Atılgan Bey’i çağırmış ilk tedaviyi yaptırmıştı.

Yavuz Bey, aynı günün akşamı evin ihtiyaçlarını giderdikten sonra; yine muhterem pederinin o mubarek ellerini öpmüş, çok üzüldüğünü belirtip "geçmiş olsun, Allah sizi başımızdan eksik etmesin babacığım" diyerek gönlünü yapmış, Kumru Hanım’ı hiç istemese de yazlık evde bırakarak Denizli’ye dönmüştür.


Sabah saat yedi sularında ise babasının oda kapısını tıklatan Kumru Hanım, içeriden ses gelmeyince yavaşça araladığı kapıdan başını uzatarak bir çığlık atar. Babaa! Babaaa!...


EbRuAsya //