DOĞAR DOĞMAZ KENDİMİ OTOBÜSTE BULDUM

Doğar doğmaz kendimi bir otobüsün içinde buldum. Her durakta birileri iniyor, birileri biniyordu. Nereye ve niye gittiğimi bilmiyordum. Sanki uçsuz bucaksız bir yoldu. Otobüs hiç sarsılmıyordu. Yollar o kadar düz ve pürüzsüzdü. Bir gün elime bir kalem ve bir kağıt verildi. Bu yolculukla olan alakasını anlayamadım. Benden onları taklit edip yazmamı istediler. Bir süre sadece izleyici kaldım ama baktım ki olmuyor iplerimi teslim ettim. Yazmayı ve okumayı öğrenmiştim. Kafamın rahat olacağını düşünüyordum ama yanılmışım. Daha sonra rakam denilen varlıklarla tanıştırdılar beni. Görür görmez hiç hazzetmedim. Muhtemelen o da benim için aynı duyguları besledi. Aradan baya zaman geçmesine rağmen hâlâ aramız pek iyi.
Aradan biraz zaman geçmişti. Hâlâ nereye gittiğimi bilmiyordum. Otobüste ki bunca yolcuya ne ad veriliyordu acaba? Bu gittiğimiz yolun sonu nereye varacaktı? Sonra önüme “insan” kavramı çıktı.
Bir süre sonra bir sınava sokacaklarını söylediler. Çok şaşırmıştım. Nereye gittiğimizi bilmediğimiz otobüste ne sınavı olabilir? Sınavı kinler kazanır siye sordum. Hırs, çalışma, hırs kazandırır dediler. Bu bir yarışmıydı yoksa?
Küçük bir kâğıda program hazırlayıp verdiler. Ne yani durmadan giden koca otobüsün içinde bu kağıttan mı ibarettim? Otobüs o günden sonra daha hızlı gitmeye başladı. Önünde sonunda sınav zamanı gelmişti. Girdim ve yeniden kafamın rahat olacağını zannettim. Tekrardan yanılmışım. Açıklandıktan sonra yerleştireceklermiş. Bu seferde açıklanmasına durak saymaya başladım. Sanki otobüs inadıma yavaşlamıştı. Bu yol boyunca birileri lise denilen yerden bahsediyordu. Sondadan öğrendim öğretmenmişler.
Zaman gelmişti. Açıkladılar ve gitme zamanı gelmişti. Lise denilen yer ne anlatıldığı kadar kötü ne anlatıldığı kadar güzeldi. Hiçbir şey değişmemişti hâlâ gidiyordum. 3 yıl sonra tekrar sınav olacağını söylüyorlar. Çok garipti. Bu seferde öğretmen olduklarını bildiğim kişiler sürekli yeni sınav hakkında konuşuyorlar. Ama hâlâ beni bir kağıda sığdırmaya çalışmadılar. Nitekim başaramıyorlar da. Aslında bazen düşünüyorum; başarsalar birşey değişir mi? Yoksa aynı mı olur? Neyse yapacak bir şey yok otobüsün götürdüğü yere gideceğiz.