O gün yorgundum hâkim bey,
Aklım ile kalbim arasında sıkışmıştım.
Çaresizdim, aklımdan her şeyi bir kenara bırakıp kaçmak geçiyordu.
Nasıl oldu bilmiyorum, kendimi birden ona bakarken buldum.
Öyle güzel gülüyordu ki,
Beni sever gibi bakıyordu,
Kendimi birden gözlerinin yeşilinde buldum.
Ulan dedim, ulan!
İlk defa şeytanın bacağını kırdın,
Bak gördün mü, sen de seni sevecek birini buldun.

İyi geliyordu bana, gün geçtikçe alışıyordum,
Sesinde efsun var gibiydi hâkim bey,
Bir gün duymasam özleminden çıldırıyordum.
İşin aslı, ben de ona iyi geliyordum,
O beni yaralarımı sarıyordu,
Ben onun yaralarını sarıyordum.

İlk ayrıldığımızda da kar yağıyordu,
Öyle soğuk bir hava yoktu ama,
Kalbim onsuz yaz kış demeden hep üşüyordu.
Ellerim ellerini,
Gözlerim gözlerini,
Kulağım sesini arıyordu.
İlk olduğu için çok zor gelmedi gidişi,
Yeniydik zaten, unutmamıştım ama çabuk alışmıştım.

Hayatı benim kadar zor değildi,
Engeli yoktu, benim gibi orta yaşlı da değildi,
Daha gonca bir güldü, gençti.
Dengi de değildim.
Dedim ki varsın hayatını yaşasın,
Varsın mutlu olsun,
O mutlu olursa ben de olurum.
Belki bir gün ben de kendi dengimi bulurum.

Çok sürmedi ayrılık,
Bir gün hasret kaldığım sesine kavuştum.
Öncesinde ne olduysa oldu,
Sesini duyunca öfke mi bile unuttum.

İyi gidiyordu ilişkimiz,
Yoktu hiçbir çelişkimiz,
O beni seviyordu, ben onu seviyordum.
Biz bir olunca, tam oluyorduk.

Beni tek anlayan oydu hâkim bey,
Ya da ben hep böyle düşünüyordum.
Her şeyimi ona anlatıyordum,
Derdimi, hüznümü, acımı, yalnızlığımı,
Her şeyimi onunla paylaşıyordum.

Zaafım oldu, bununda farkındaydı,
Hep gitmekten bahsetmeye başladı.
Yine gitti, bu defa biraz uzun sürdü ayrılık,
Aklım ondaydı hep,
Uzaktan uzağa takipteydim.
O beni düşünmüyordu belki ama,
Ben hep ondan ibarettim.

Sonra yine geldi,
Sesinde yine unuttum her şeyi.
Bir gün ellerim ellerine kavuştu,
O gün hâkim bey,
Yüreğimden bir kuş,
Gökyüzüne uçtu.
Birkaç gün birlikte yaşadık,
Aşk neymiş ikimiz de o gün tattık.

Bir daha gitti,
Bu defa sessiz olmadı gidişi,
Ne var ne yok ise kırdık,
Biz o gün bir birimizde en büyük yarayı açtık.
Çok geçmedi hâkim bey,
Bir birimizde açtığımız yarayı,
Yine biz sardık.

İyi de gidiyorduk,
Yeniden hayaller kurmaya başladık.
Uzaktık, yasaktık, tuzaktık ama kimin umurunda,
O benim en uzağımda ki en yakınımdı.

Bir daha geldi,
Uzaklar yakın oldu.
Hasret son buldu,
Gözlerimiz vuslata bir daha erdi.
Mutlu birkaç gün daha yaşadık,
Sonra ayrılıkla baş başa kaldık.

Olay günü,
Kendimi sessiz bir köşeye attım,
İçi onla dolu binlerce hayale daldım.
Sonra, paketimden son sigaramı çıkardım,
Verdiği çakmakla yaktım.
Sigara bitmişti ama,
Ne o aklımdan, ne de son gidişi gitmişti.
Ne geleceği vardı, ne de olacağı,
Döktüm benzini kalbime,
Suçlu o değil hâkim bey,
Suçlu benim.
Ölen ben değildim,
Öldüren bendim.
Kalbimdeki onu düşünmeden,
Verdiği çakmakla yaktım.