Duvarda bir saat öylece duruyor. Hem asılı duruyor, hem sahiden duruyor. Karşı duvarda başka bir saat, yanlış zamana ayarlanmış. Günde bir kez ilk saate bakınca doğru anı yakalamak mümkün. Diğer saate ise ne vakit bakılsa, yanıltıcı. Rüzgar gibi içinden geçip gittiğimiz zamanı kovalamak verimsiz bir çaba. Zamanın içinden rüzgar gibi geçip gidenleri de öyle.

Batan gemilerin yakınlarında bulunmak tehlikeli. Çünkü bir gemi batıyorken etrafında bir çukur ve çekim etkisi oluşturuyor. Buna kapılmamaksa neredeyse imkansız.

Denge, her şeye gerekli. Karşıtı yıkım doğurucusu. Anlam, bir bilişten çok öte. Sanmak, yaşamın sihirbazlarından biri. Çünkü sanmak yanıltıcılığının beraberinde başka başka şeyleri de sürükleyebiliyor. Öğrenmek, büyümek, tecrübe etmek düşünceleri zenginleştiriyor. Bir de, düşünce yeniden kalkmaya yardım ediyor tabi. Bir kaç hektarlık orman daha yanıp kül oluyor. Toprak kuruyup verimsizleşecek, sonra yağmur yağacak, kuşlar böcekler tohum getirecek, hayvan dışkıları gübreye dönüşecek, yeniden filizlenecek renkler. Duvardaki duran saatten yana çevrilecek yüzüm, yanlışlığa ilerleyenin inadına. Ve uslanmalarını dileyeceğim sanrılarımın. Hatta belki hiç olmamalarını...