Ali babanın bir çiftliği var. Evet gerçekten de, İstanbul’dan Şile yönüne ilerler iken karşınıza çıkan Ömerli-Beykoz kavşağından sola döndüğünüzde, azıcık ilerleyince göreceksiniz.

Çimenler yere halı gibi serilmiş. Plastik masalardan başka doğallığı bozan neredeyse hiçbir şey yok. Tabi otobanda ilerleyen kamyonları da unutmamalı.

Çimenlerin üzerinde yürüyen Leyla, sırtındakileri adeta pamuktan balyalarmış gibi özenle taşıyor. Leyla bir atın adı. Eğiticisi tarafından özenle yetiştirilmiş. İnsan canlısı bir hayvan.

Tüy dökme mevsimi olduğundan sürekli kaşınmak istediği ve aslında kim bilir nasıl huzursuz günler geçirdiği halde, sırtına binenlere doğada olma duygusunu gayet yaşatıyor.

Yemek içmek için yanınızda bir şeyler götürebileceğiniz gibi, orada hazırlanmış veya yakılıp size getirilmiş mangal üzerinde hazırlayacaklarınızı da tüketebiliyorsunuz. Fiyatlar piyasa gibi işte ortalama.

Aslında her şehirde böyle yerler var neredeyse. Ya da eğer bütün şehirlerimizde yoksa dahi, olmalı. çocuklar atları yalnızca çizgi filmlerin uçan karekterleri olarak algılamamalı. Hayvanların doğal yaşam içerisindeki yaşayışları çocuklar tarafından izlendiğinde, onların hem kültürel dimağlarına yeni şeyler katılmış, hem de hayvanlar alemine karşı duyarlılıkları artmış olacak.

Atlar harika arkadaşlar. Sadakat duygusunu unuttuğumuz şu günlerde, onlardan öğrenecek pek çok şeyimiz var. Güneşli bahar günlerinde çocukları hiçbir nedenle ilk bulduğumuz çocuk parkına hapsetmeyelim. Çevremizdeki böylesi yerleri keşfedelim. Unutmadan: Pazar günleri Leyla’nın epey bir misafiri oluyormuş. Bu nedenle cumartesileri veya hafta içi bir günü seçin onu ziyaret etmek için...