savaş ve çocuk
(Şiir kız kardeşimindir)
.................................................... Bir sabah sustu vahşet Durdu vahşeti çizen kıyamet Ardından çığlıklar yankılandı Ölüme bulanmış Çocuk seslerine çarpan o ne büyük bir acıydı Daha önce hiç duyulmamış Hiçbir kitap yazamıyordu ki bu katliamı Kimi susturulmuş, kimi kandırılmış. Tertemiz gülüşleriyle bakarlarken bizlere Tam ortamızdaydı şeytan ve günahkar Bir milletin gözyaşlarını saklıyorduk Daha bilmem nereye kadar. Biz mi daha korkaktık Yoksa daha da mı utandık kendimizden Hain bir savaştı bu! Vücutlar toprağa denk Beş para etmez zenginliklerinin Kayıtsızca baktığımız resmiydi bu Boyası kan, fırçası tüfek. Bir sabah o masum ninniler de sustu Karanlığın hayasızlığında, Hangi mezar kucaklardı ki çocuklarımızı? Toprak ağlıyordu bir annenin kucağında. |
Ah biz yaşı büyük ama ruhu küçükler...
Sanırım genetik bir vakayla karşı karşıyayız. Kardeşler harika...
Yüreğiniz dert görmesin.