Kalbinin arasına giremiyorum
Her kız prenses gibi sevemiyorum
Hergün kalbimi güzelim közlerine gömüyorum
Bir kokun bile yeter beni yerlere sermeye


...

Hep eskiyle eskiriz

Yatağımız aynı
Uykumuz aynı
Eşyalarımız

...

Karanlığın İlahisi...




...

Dolaştım diyarları
Anlamaya çalıştım
Bu alemin sırlarını
Belimde azık çıkım
Elimde kavalımla

...

Aşkın Ötesinde Sevginin Varoluşu

Kral kelebekler, her yıl Güney Amerika'nın sıcak topraklarından, Kuzey Amerika'nın serin ovalarına doğru, binlerce kilometrelik bir yolculuğa çıkarlar. İncecik kanatlarıyla, sert rüzgârlara, kasırgalara, aşılmaz dağlara ve kavurucu güneşlere karşı koyarak süzülürler gökyüzünde. Bu yolculuk, yalnızca bir hayatta kalma savaşı değildir. Aynı zamanda doğaya karşı verdikleri bir sadakat, bir sevgi, bir varoluş çağrısına sessiz bir cevap gibidir. Kral kelebeklerin bu destansı yolculuğu, tek bir neslin ömrüne sığmaz. İlk kuşaklar, varacakları Kuzey Amerika’yı asla göremezler. Yine de kanat çırparlar, yine de rüzgâra karşı koyarlar, yine de yola devam ederler. Çünkü bilirler, onların varoluşu, yalnız kendi yaşamlarıyla sınırlı değildir.
Yoldaki her adım, henüz doğmamış nesillere açılan bir kapıdır.

...

Sen bir aciz kulsun düşünmezmisin
Benim işlerime akıl sır ermez
Aklını başına al yola gel yola

İster isem alt üst eder yıkarım

...

Adım gibi biliyordum işte
Bırakıp gideceğini
Ardına bakmadan
Sessiz sedasız
Belki bir özürle

...

Gözümde hayâlin düştüm yollara
Ağladı hâlime koktuğum güller
Aklımda mâzimiz baktım yıllara
Anlattı her şeyi gözümde seller

...

Biraz yaşayacaktık,
baharın kokusuyla, serçelerin sesiyle büyüyecektik.
Avuçlarımızda sıcak bir güven,
gözlerimizde kırılmamış rüyalar vardı.

...

Bazen insanın kendi kabuğuna çekilmesi gerekiyor
İç alemine derin bir yolculuğa çıkması gerekiyor.
Her şeyden uzak, herşeye uzak
Kalabalıklar arasında kendi kalabalığına yol amlası
Kalbi ile beyni arasına sıkışan kelimelere yönelmesi

...