Ey insan!
Ateşin mucidisin can
En âteşin anında
Pişirirsin ekmeği de
Hiç kuşku yok ki
Karın tokluğunadır çaban
Bu ilk nüvesi medeniyetin
Ban ekmeği suya
Ye babam ye!
He valla!
Yaradana şükür
Ve
O ataya rahmet.

İlk fırıncıya gurban
Onu doğurana
İnsanı doyuran ekmeğe
Sofranın göz bebeği emeğe
Fırına uzatılan o küreğe
Ki
Gün olur yemek ordumuza
‘Tanrı’mıza hamd olsun
Milletimiz var olsun’
Demez mi bu yürek?

Bir mide gurultusu
Ferman okutur kimi
Çağlayan bir gönlün iniltisi
Sanma ki olmaz feryadı figan
Çağlar boyu bulunmaz mı derman?
Bir somun ekmeğiyle balam
Aşar bozkırdan bir matara suyuyla.

Köy evinde analarımız
Pişirirler tandır ekmeğimizi
Köz olur sıcacık muhabbetleri
Yüreğimiz olur sımsıcak
Buğday, mısır, çavdar deriz de
Osmanlı ekmeğini de yeriz
Sıcacık çayımızı yudumlarız
Oohh! Miss!
Kepek ekmeğiyle tez
Sıhhat buluruz kimi kez
Yaşam ritmimiz artar.

Somuncu babanın fırınında
İsterdim bir somun olmak
Süslemek sofrayı bir soluk
Kim bilir, insan olduğumdan
Daha çok işlevim olmaz mıydı?
En yüce besinle her an.

L.T.