bir kırlangıç hikayesi bizim ki
dilsiz düşlerde

büyümek ağrısı ile başladı
eylülde gözlerin sancısı
sukut ettim aşk mahkumu gibi

siyah gözlerin çoktan bana küstü
aşka mahkum
sıra sende çocuk göğe bakma
durağımda in
burada aşk-ı efza yaşanan

kül rengi masallarda aşk ile bulut
cümle yorgunu kelimelerle denizlerde çiçek açtı
sana aşk kanamalı prens olamadım

beyaz gül ellerinde ölümün
sessiz çığlığında düşlerimin
ateşli prematüre Kiraz'ı olmalıydın

bekletmeyelim ayrılığı derken

yaşam zamanı İstanbul da ölüm geçiyordu
yine terk edildim derken

"söz"

"İstanbul da bir daha olmayacağım" diyordu

sessiz harflerin ağıdı geceye düşerken
aşkın büyüsü çoktan infaz ediliyordu

yoruldum artık ya susun
yada al git çocukluğumu

gözlerimden

bil ki yüreğimde bir tek seni sevdim al git onuda
senin için yazdığım şiirlerim artık üşümesin

umutla öpülürken sevdamız gözlerinden
kırlangıç ölümüne benzer bizim aşkımız

söyle celladına infaz etsin bizi

aşk ölmek ise ölelim
sonbahar kızı ile şubat ayında
yeter ki bilinmesin
yokluğun sen etkisi

biliyorsun kalbim çoktan eşkıya sevdana
ucu yanık türkülerde anlatır sevdamızı

kırlangıç hüznünde kelimeler üşüyor artık

aşklar kan kırmızısı

sevdalar yanmıyor artık
mektuplar çiçek açmıyor artık
nameler küsmüş hüzün vermiyor artık
gözlerde yaş akmıyor artık

ne kadar çok sevdik desek

nafile

sevgi çiçekleri

açmıyor artık
açmıyor artık
açmıyor artık

belki de bilinmez bir baharda sevdamız kaldı
biliyorum biliyorum umutlarda gölgemiz kaldı

işte böyle bir sevdanın adı ve tadı kaldı.