BENDE
İNSANIM

zaman olur susasrım
Taştan ses çıkar
Benden çıkmaz
bazen bir mutsuzluk

yapışır yakamdan.
bende ınsanım
satler saatleri kovalar
derin uyku gibi günlerim

ne geçmişin düşüncesi
ne geleceğin endişesi
sadece buruk hikayeyle
kırık hatıralarda dolşırım

sahili görünmeyen pasifik’te
gemiden düşmüş yolcuyum
balinalar köpek balıkları
Yok yok etrafımda boğuşurum

ne bir yüzün aşığı
ne umudun ışığı..
simsiyah karanlık
geceye dönüşür

herşey bende insanım
Vurgunlar ihanetler
Sıra sırasui kasıtlar
yüz harita yürek makber

Derin nerede kaybolur giderim
Bazen derbederim ben de insanım
çıkışlarım zordur iskeletsiz
Deniz misali kıyılarım

her şeye bir kalem çeker
tüm hayatı yok sayarım
sonra komaya girer gözlerim
uyanışımda yeni bir çile başlar

Çünkü ben de insanım
insan saymasalar da
Layik görmeseler de
Ben de insanım

yıkılışım düşüşüm kalkışım
akışım vardır benim
sevinişim incinişim kırılışım
matemim yasım vardır benim

BENDE İNSANIM

M ÇOBAN