Adamları varmış bazı insanların
Ankara’da, İstanbul’da
O yüksek katlı binalarda
Varsa halledilecek bir iş
Önce onları bulmak gerekirmiş

Benim de var adamlarım
Şehirde, köyde, kasabada
Kırda bayırda, Anadolu’da
Onlar benim hâlimden
Ben de onların hâlinden anlarım

Madem adamı var herkesin
Sizinkiler sizin
Benimkiler benim olsun
Gelsin o benim
Bileğinin hakkıyla geçinen
Gönlü püryeşil çayır çimen
Kendi hâlinde, doğal ve içten
Gösteriş nedir bilmeyen
Cumaları abdest alıp camiye giden
Hocam Allah affetsin
Hatalarımız çok diyen adamım

Sonra bir çınarın altındaki
Koyu gölgeli bir köy kahvesinin
Önündeki tahta sandalyeye
Terli kasketini koyup otursun
Konuşsun, sorsun
Nasılsın, ne yapıyorsun
Derken, bir sohbete tutuşsun
Benimle usul usul, uzun uzun

Koktuğu günlerde tuzun
Çoğaldığı günlerde namussuzun
Tek durur teknesinden yer o
Dürüsttür, doğaldır, rahattır
Rabbime hamdolsun
Bütün menfaatler
Benim altımda bir attır
Çoluk çocuğuma bir lokma
Haram yedirmedim ben der o

Sever memleketini, serer elindekini
Söyler gönlündekini
Biçme vakti gelir elbet bir gün
Daha önce ektiği ekini
Kalkar sabahleyin erkenden
Tıraşını olur, kahvaltısını yapar
Giyer ceketini yola koyulur
İşine gücüne bakar

Ne can yakar, ne kalp kırar
Çalışır kazanır, mutluluğu
Evinde ve ailesinde arar

Uzun lafın kısası
Hâli riyasız, sözü yalansız
Cebi haramsız olmalı
Benim adamlarımın
Ne bir şey ummalıyım onlardan
Ne de onlar bir şey ummalı benden
Kirli birer gömlek gibi çıkarları
Çıkarıp atmış olmalıyız aradan
Dahası, daha pahalı değerlerimiz olmalı
Maldan, mülkten ve paradan

Mesut ÖZÜNLÜ